Kumdan Kaleler

Kumdan kaleler yapmıştım gönlüme? Belki bir dalgayla yıkıp silinecek kadar zayıf kuleler?Ama ne olursa olsun silinip kaybolsa da; harcı dürüstlük olan,dört bir tarafı umutlarımla çevrilmiş kulelerdi bunlar?Biliyor musun tek muhafızı kendimdim bunların?Korktum yıkılır mı diye; titrek ellerimle etrafına hayallerimi ördüm?
O kadar zayıf hissediyordum ki yorgun bedenimi deli bir rüzgar uçururdu belki de benliğimi? Aradan zaman geçti ve bir gün hiç beklemediğim bir anda sen çıktın karşıma?Acaba fırtınam mı yoksa beni devirecek kadar güçlü bir dalga mıydın? Binlerce acabam içinde ruhumu hapsettiğim o kaleden çıkamadım uzun süre?Çünkü yeminler etmiştim kendime yıkılsa da duvarlarım,kalmasa da dört bir yanım ben kalacaktım dimdik ayakta?Gerekirse gömerdim kendimi bu toprağa ama çaldırmazdım temiz duygularımı?Yalnızlığımın pususunda siperdeydim her daim.Ellerim tetikte ruhumu beklerken kurşun işlemez oldu bana..Senden gelen her kurşun yüreğimi delmiyor; büyütüyordu sanki?Ben sende büyürken korunmasızlaşıyordu sanki BEDENİM..NEDEN NEDEN DEDİM KENDİMCE?
Günler geçti aradan ruhumun muhafızları birer birer terk etti beni, ıssızlaştıkça benliğim dağılıp savrulacağımı zannettim. Emindim artık bu kaleler yıkılırsa yerine yenisini kuramayacak kadar bulut yüklüydüm ben ? Nasıl güneş açar da dağıtırım o bulutları,üflesem nefesim yeter mi ki acaba? İşte ben dalgalarla cebelleşirken sen hiç pes etmedin belki de.. Siliniyor muyum derken;

KUMDAN KALELERİM HALA VAR BENİM,
VE ARTIK
İKİ KİŞİLİK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!