Kurşun Kalemim

Renkler umutla uçtuğum vakitlerin yanıltması. Gözlerin zaten zeytin karası, umutlu bakışların saflığın beyazı. Ben senden uzaklarda ve ben böyle bir başıma siyah beyaz günlerdeyim. Yaşadığım üç aşağı beş yukarı siyahın yası. Anladım ki bilinmez bir matemdeyim. Son dediğim günleri özlemekte sonun manasını çözememekteyim ve ben şimdi kurşun kalem bir cümleyim. Gözlerinden ve yüreğinden bir gecenin kimsesiz bir anında silineceğim. Varlığım aydınlıkta, varlığım gündüz vakitleriyle gelecek. Yıllar sonra bu hatırlayışta bitecek. Biten yılların ardından kurşun kalem cümle silinecek.

Oysa kırmızı güllerle gelebilmekti bütün hayallerim. Sarı güller dikecektim masandaki saksıya. Menekşelerin renkleriyle okşayacaktım saçlarını. Gözlerine papatya renginde bakacaktım. Ruhuna yeşil çimenler serpecektim. Buz gibi soğuklarda nevruzla çiğdem gibi tutacaktım ellerini. Hayatım boyunca sana adayacaktım bütün renklerimi.

Şimdi siyaha vurgunum, yasını tutmayı hayal etmedim. Sen olunca siyahı hiç sevmedim. Şimdi koyu siyah bir cümleyim. Benim payıma umutların değil, yasların rengi düştü. Yüreğin yalnız bu rengi mi büyütmüştü?