Mavi'nin Ortasında

Sana bir renk hediye edeceğim
Sen de bana bir şarkı hediye eder misin?


Cunku ben en çok sarkilari seviyorum. Agladiginda kalbim, daha çok ağlatan yanını; icimi dokmeyi, sonra dağınık bırakmayı... Çünkü ben en çok ağlarken susuyorum. Sonra bir şarkı daha hediye bana,
" susadikca yüzün düşer aklıma"
basliyorum daha çok ağlamaya.

Mutluyken şiir yazamayan ellerime, kaderin hediyesi mutsuzluk belki de.. Dusunuyorum öyleyse varım bu hayrın içinde. Ne de olsa her mutsuzlukta bir hayır aramayı annelerimiz öğretti bize. Denizin ortasında yapayalnız kaldığımda bile maviyle kucaklaşma ihtimalini sevmeye çalışıyorum. Yani insanlar öylece bırakıp gittiğinde bile, kalma mucadelemi sevmeye çabalıyorum. Bir boşluğun içinde kendimi arıyorum, buldugum yerleri yine sonsuz bir mavide kaybediyorum.
Yani ben kendimi, bir yoklukta kaybediyorum.

-Her kaybın içinde de bir hayır var mıdır anne?

Vardır, kaybettiysen hayat senden evet'lerini saklamis, hayır'larını hediye etmiştir.

-Oysa bir şarkı hediye etmesini beklemistim.

Hayat, ben buradayım. Başka hayırların varsa hadi simdi göster bekliyorum. Mavi'nin ortasında, tek başıma yine, kucaklasma ihtimallerimle bir şarkıda ölmeyi öğretiyorum duslerime. Hadi, biraz daha zorla beni, ben sana maviyi hediye edeyim sen bana sessizliği...

-Hediyem sende hayat bulsun
Bana da bir şarkı borcun olsun...