Meğer Sensizlik Ne Kadar Zormuş

Merhaba, gözleriyle ömrümü törpülediğim kadın.
Bunca yıl aradan sonra sensizliği yazmaya nasıl başlayacağım hiç bilmiyorum. Ya bir gün okursan bu yazılanları, acır mı ki hiç bir zaman benim olmayan kalbin?

Oysa giderken sana kalbimi emanet etmiştim...

Döneceğin zamana kadar da kalbime çok iyi bakacağını söylemiştin ya hani, bunca zamandır üzmekten başka bir şey yapmadın be güzel gözlüm. Sensiz aldığım her nefes acıtırken içimi, seni nasıl unutabilir, nasıl yok sayabilirdim. Sensiz kalmanın acısını günün birinde yüzüne haykırsam, biliyorum beni yine hiçbir zaman anlayamayacaksın. Çünkü yıllardır bir köşede öylece sen kalmadın.

Bak...
Zamanla gidişini kabullensem de, seni kalbime bir türlü unutturamadım. Yıllardır ne seni görebildim ne de kokunu duyabildim.

Anlamadığım şey, bunca yıl geçmesine rağmen ben bile ben de eksilirken, sen nasıl içimde bu kadar çoğalabildin?