Meleğim

Eskiden ölümden hiç korkmazdım. Meydan okurcasına delice yaşardım hayatı.
Hızlı yaşa genç öldü felsefem,gençken yapılması gereken herşeyi yapmak,
görmem gerekeni görüp biran önce kaçmaktı belkide bu kirlenmiş dünyadan gayem.

Sonra birgün hayatıma; bana yeni ve tarifsiz hisler yaşatan, hatta yüzünü bile görmediğim dokunamadığım ama varlığını her nefesimde hissettiğim biri dâhil oldu.

Şimdiye kadar yaşanan sevgilerin ötesinde bambaşka birşeydi.Hiç yaşanmamış, hiç tadılmamış bir aşktı. Bu belki de bana rabbimin bir lütfuydu, ne kadarda boşa harcamıştım şimdiye kadar onsuz zamanımı.Daha yüzünü bile görmemiştim ama bana şarkılar söyleten, yüreğimin atışını değiştiren bu aşkı taşırken kalbimin çırpınışları,
yüzünü gördüğüm vakit nasıl da dayanacaktı bu heyacana...

Derken günler günleri kovaladı ve kavuşma günü geldi çattı.
Ben ona sarılacak ve dokunacak olmanın heyecanıyla tüm hücrelerimin titrediğini hissediyordum.

Karlı bir 05 ocak sabahıydı, beklenen yolcu artık yola çıkmıştı ve vakit hareket zamanıydı,
az kalmıştı kavuşmaya, büyük bir heyecan ve birazda korkuyla bekliyordum onun gelişini, benliğim onun sevgisine o kadar alışmıştı ki bedenimde artık onu sarmalamak için sabırsızlanıyordu ve saat 12.41'i gösterdiğinde meleğim ağlayışıyla dünyaya merhaba dediğinde, bende onla birlikte yeniden doğdum.

BUGÜNÜME, YARINIMA VE TÜM YAŞAMIMA HOŞGELDİN,BİRİCİK OĞLUM....