Merhametin Kıyısında

Merhamet bazen ince bir bıçak gibi, keskin ve soğuk…

Birini incitmemek adına sustuğum, göz yumduğum, hatta yok saydığım anlar oldu. İyilik adına geri çekildiğim, ama aslında kötülüğün sessiz ortağı olduğum zamanlar…

Bir acıyı hafifletmek ile onu sonsuzluğa mahkûm etmek arasında nasıl bir çizgi vardı? Bunu ne zaman aştım, ne zaman bir başkasının yükünü omuzlarıma almamak için merhamete sığındım, bilmiyorum. Ama anlıyorum ki merhamet bazen en ağır zalimlik olabiliyor. Çünkü bir çileye seyirci kalmak, o çileyi sürdürmenin en kestirme yolu.

Bazen bir yaranın kabuğunu kaldırıp, kanatmadan iyileştirmek mümkün değil. Ama ben hep kaçındım bundan. Dokunursam daha çok acıtacağımı sandım. Ama dokunmamak da bir zulümdü.

Şimdi düşünüyorum da, merhamet gerçekten iyi bir şey mi? Yoksa sadece kendi vicdanımızı rahatlatmak için uydurduğumuz bir bahane mi?