Mevsim Bahar

Kafamı dinlemeyeli hayli zaman olmuş. Dikkatleri üzerime çektiğimde, her şeyin bittiğini ama tezatlıktan ötürü aslında her şeyin yeni başladığını biliyorum. Çekimser bir tavrımın olması, korkularımı yenmemi sürekli körüklüyor. Nedenler aranıyor hep. Acımasız zamanın işbirliğine kusuyorum belki de nefretimi. Süklüm püklüm acılar da vurdumduymaz olduklarının, hadlerini aştıklarının farkında değiller. Son nefesime kadar bu şekilde yaşayacağıma eminim. Dinlediğim onca hikayeden dolayı böyleyimdir belki de...

Sağa sola rahatça çekiştirilebilen bir lastik gibiyim; oldukça yıprandım ama bir türlü kopamıyorum. Hayattan elimi eteğimi çekip de kendime iyi bir şeyler bulamıyorum. Aklıma gelen her kötü düşünce dudağımı uçuklatıyor, avuçlarım utançtan terliyor, aklım bocaladıkça bocalıyor. Susuşumun elbet bir nedeni var. Komşu beyinlerden gelen bir düşünce de yetiyor bocalamama. Ağlamak istiyorum, bir engel bana karşı koyuyor. Hep gülmem gerektiğini düşünüyorum böyle zamanlarda. Kendime az da olsa değer veriyorum. Bakıyorum ki böyle yapınca da şımardıkça şımarıyor, haddimi oldukça aşıyorum. Bir arzu ile beklediğim aşk müessesinden hep yaralı çıkıyorum. Sanki elimden gelse becerebilecekmişim gibi... Yalan! Ben kendime toz konduramazken hayat bize öyle bir ders veriyor ki, kurduğum bir hayalin peşinden gittikçe bu ders ayağıma dolanıyor.

Keyfim kaçık, aklım uçurumun kıyısında, halbuki sorun yaptıklarım değil yapacaklarımmış. Hep bir adım geriden takip ettiğim meseleler, ben çözümünü daha düşünmeden çözülüveriyor. Kilidini açtığımda kendimin, onca şeyin kapıda beklediğini görüyorum. Meğerse beni hiç bırakmayan değerler varmış... Annem, babam, ablam, sevgilim, arkadaşlarım, öğretmenlerim hep benim yanımdalarmış. Bense kendimi kabuğa çektiğimden sürekli yalpalıyormuşum. Bunu fark ettiğimde henüz daha yeni ağlamamı kesmiştim. Bir ses geldi sağ taraftan; 'Yalnız değilsin kızım, yalnız değilsin arkadaşım, yalnız değilsin aşkım; biz varız...' İşte o an aklıma bir şeylerin aktığını hissettim. Belki iyi bir düşünce, belki iyi bir nüans, belki iyi bir şans... [Şans ama ne şans(!)]

Sürekli ağlayan ve çenesini açmaya korkan insan, işte bu sözlerle değişti. Bir baktı ki kendi oldu, bir baktı ki kabuğu aslında koca bir barınaktı. Ama çatısı uçmuş, yırtık pırtık bir barınak... Daha ne kadar yaşanırdı ki orda? Üzerine yıkılmadan, çabucak çıktı ordan: Çıktım! Kılpayı kurtuldum yaralanmaktan, yara almaktan... Elimden onca tutacak vardı ki, o elleri boş çevirmemek için yıllardır içinde saklandığım barınağı bile bıraktım. Artık her şeyi halletmiştim.

Eskilerden bir şarkı ile daha da açılıyordu kalbim. 'Mevsim Bahar' diyordu Nilüfer Ören. 'İnan bana çok geç değil, mevsim bahar daha kış değil..' diyordu. Kulağım onda, ellerim sevdiklerimin ellerinde, yüzümde önleyemediğim bir tebessüm... Artık ağlayamıyordum; ağlamam için hiçbir sebep yoktu çünkü. Evet, eskiden ulaşılmazdım, tehlikeleri ve hayatı hep kabuğumun altından izlerdim. Hep hiçbir şeyi duymayan biriymişim gibi yaşardım. Ama artık öyle değil; benimle beraber nice yürek atıyor ve hepimiz aynı şey ile savaşıyoruz; hayatla... Her şeye rağmen umutla beklediğimiz mutlu geleceğimizin ağır basamaklarını çıkıyoruz el ele. Sonsuzlukla beslenen birer yaşam arıyoruz. Ben sakinim, artık ağlamıyorum; susmak yerine konuşmayı, saklanmak yerine ise savaşmayı seçiyorum.

Ve;

'Bir deli rüzgar esse bir yerlerden,
Savurur mu götürür mü beni? Bilmem...'