Miras

Uzun süre göremedim yalanları.Hayata bağlanmıştım, aşka kıyamamıştım.Nasıl göründüğü değil,nasıl yaşadığımdı belki de...Yada inandırmak istemiştim kendimi de.Hani insan farklı hisseder ya,öyle tozpembe hayallerden bahsetmiyorum aslında.Kafasına takılan,kalbini yoran,uykusuz bırakan düşünceler vardır gerçekte...İçine düştüysen o çukurun, bile bile olmadığına inanıp,kendini hala gülerken görürsün.Buda o kumarın başlangıcı...Peki zaman her şeyin çaresiyse neden yaşlandıkça çizgiler artar,neden korkular,gençlikteki o şuursuz kahkahalar yok olur gider...Sona yaklaşmadan bilemeyeceğiz sanırım.Şuan konuşmak sadece hayal dünyasından ibaret.Neyse...Dönüp baktığımda şu yaşıma,yaşantıma;bu sefer demekten de yoruldum,farklı kalplere inanıp aynı resme bakmaktan da yıldım açıkçası.Aynaya baktığımda bile çelişiyorsam,neye güvenir,ne bilir,nede yaşarım daha fazla.Umarsızca yaşamadan,aşk çekilecek dert değilmiş.Bunuda anladım sonunda...