Mühim Olan Zaman

Kimilerine göre kapalı bir kutu dünya. Yalnızca yaşamış, nefes almış olmak için akıyor zaman kimilerine göreyse. Çözülememişlik içeren hayatın panik dolu olduğunu iddia edenler de var. Oysa ki, günden güne, açmak gerek bu kapalı kutuyu. Nahifçe rüzgar esse yaralanan zamanın kıymetini bilerek yapmalı bunu elbette. Kuşkusuz yaşamayı sevmeyen insanlarda açmaya çalışacaktır dünyayı, ama bunu yaparken vakti umru görmeyeceklerdir; tersine dönmüş sayfaları çevirmeden kitabı okumaya çalışmak gibi bir davranışla benzerlik gösteriyor bu.

Zaman, hakikati görmeye yetecek kadar uzun, hayallerle yaşanamayacak kadar kısa oysa ki. Görünüşe göre, dikkate alınmadıkça veya geçirilmesini istemediğini görmedikçe aksi gibi bazı gaddarlıklarını ortaya çıkaracak. Halbuki bir zerresi bile aktığında onlarca yaşam öylesine sahte hesaplar peşinde koşuyor ki, onlar için vaktin geçmesi sadece ufak bir önemsiz ayrıntı oluyor.

Dakikalar eğilip iki büklüm olunca dünyanın karşısında, serbest kalamayan her duygu, kendi boşalımlarının etkisinden ürkmeye başlayınca, değeri adı gibi bilinmeye başlıyor zamanın. Olması gereken sahiden de bulunduğumuz anın veya yarın yaşayacağımız vaktin mühimmatına varabilmek; hayatın girdabında sersemlememek düşmemek dakikaların ağırlığına, hiçbir şeyin tadını yitirmemek, el açmak mutluluğa, etraflıca anlayabilmek saniyelerin kıymetini... Önemli olan bu...

Zaman; alışmış olduğumuz değerlerin de ötesinde, her noktası mühim, her anı naçizane olan tek varlık. İşte kimilerine kapalı gelen dünyanın çaresini, nefretini koparıp atacak tek farkındalık. Ki sen zaman: Akabildiğin kadar ak, geçebildiğin her saniyeyi geçir, umduğundan da aksi tepkilerle karşılaştıktan sonra bile senin varlığını gerçekten bilenlere çağla, unutma; sen akabildiğin sürece açılacak bu dünya, sen ilerlediğin sürece özgürleşecek bu dünya...


27.01.13