Mutfakta Aşk Yanığı

Ortalığı ağır bir yanık kokusu kaplamıştı..yanıyordu bir şeyler....ağır ağır...sinsi sinsi.....ocakta unutulmaya yüz tutmuş bir akşam yemeği yanıyordu....

Unutulmuştu...ya bir televizyona feda edilmişti,ya gereksiz bir telefona ya da gereksiz muhabbetlere....yanıyordu bir şey...için için...dev gibi yangınlar içinde yanıyordu....

Süt yanığından beter bir yanık kokusuydu bu.Kah bir sütlü kahve buğusu,kah maden kömürü gazı...yanıyordu bir şey .....bir kış havası dışarıda...içerde ağır yanık kokusu...

İçerden gelmeliydi bu koku...mutfaktan...her türlü besinin kaynağından....özünden geliyor olmalıydı bu koku.anlama çabalarının korkuya eşlik ettiği bir veda havası gibi kokusu yanığın...iğrenç bir koku.çekilir,katlanılabilinir gidi olmayan bir koku....

Aşçı yangının özünü bulmuş;yüzünü acı bir tebessüm kaplamıştı bile. Yanıyordu evet....dibi tutuşmuş bir yürekte aşk yanıyordu alev alev....büyüyordu yanmalar ve hızlanıyordu tükenmeler....

İşte nihayet buldu her yanmanın sonu gibi bu yürek yangını da.ortalık kömür kokusu sevdalara gebe oldu.

zamandan aşk çıkarsa elde kalır ayrılık bu matematik işleminde.yanan tencereler ıskarçaya çıkmıştır artık.tutmuştur dibi bir kere.maharetli bir elin fırçalayarak temizlediği kömürleşmiş sevdalar bile iz bırakmaz mı yan duvarlarında yüreğin....

Ve ağır bir koku kaplamıştır ortalığı....yanmıştır yürek...ve aç kalacaktır bir ruh yine sevdasına.........