Mutluluğu Kendi İçimizde Bulmalıyız

Mutluluk içten gelen bir coşku, bir sevinç , bir huzur, paylaşılmayan bir duygudur.
Mutluluk insandan insana değişir.her insanda mutluluk veren şeyler ayrıdır.
Çocuklukta duyulan mutluluk, mutlulukların en temizi, en safı, ve en içten gelenidir. Ailedeki huzur,annenin, babanın sağlıklı ve yaşıyor olması çocuk için en büyük mutluluktur.Sevdiği en ufak bir şeye kavuşması, ufak bir başarı, bir övgü, sevdikleri tarafından bir kucaklanma, bir öpücük, bir alkışlanma çocuk için mutluluk yaratır. Fakat büyüdükçe mutluluk sınırı daralmaya başlar. Küçükken imrenip sevdiği şeyler, kendisini mutlu eden olaylar büyüdüğünde ilgisini çekmeyebilir. Kendisini mutlu etmeyebilir.büyüdükçe alanlar genişler. İstekler çoğalır. Arayışlar artar.Dikkatini çeken şeyler çoktur. İnsan devamlı arayış içindedir. İlgi alanları değişir.aynı şeylerden zevk almayabilir.
Gerçek anlamda mutluluk yoktur. İnsanın mutluluğu kendi içinde araması, kendi içinde bulması lazımdır. En büyük mutluluk can beden sağlığıdır.Sağlıklı dinç bir vücut mutluluğun eşiği sayılır. Suyun şırıl şırıl akışı, rüzgarın hazin hazin esişi, kuşların ötüşü,açan çiçeklerin güzelliği ve yaydığı kokuları insanı nasıl etkilemez? Bence mutluluk insanın kendi içindedir. Mutluluğu kendimiz yaratmalıyız. Huzursuzluğu kısa zamanda unutmak, geleceğe dair mutlu düşünceleri hayal etmek insanı bir anda mutlu edebilir.
Mutlu insan, güzel ve neşelidir.Pembedir. Gençtir. Gülen aynadır. Unutmayalım üzüntü üzüntüyü yaratır.Biz elimizden geldiği kadar hayata güler yüzle bakmalıyız ki, güzel yaşayabilelim.Ufak sıkıntılarla hemen ümitsizliğe kapılmak insanı yıbrandırır.Üzüntü içimizde kaldıkça kökleşir, kökleştikçe üzüntü yaratır. Hayata güler yüzle bakmalıyız ki; hayat da bize gülsün.O halde kendimizi sıkmayacak ., üzüntülerimizi unutturacak arayışlar içinde olmalıyız ki; güzelce yaşama mutluluğuna erelim.