Nefesimde Kavrulmuş Yürek Yangınımın İsi

Bir sene oldu bile ıssızınla baş başa. Ne demek istesem de boğazıma düğümlenen hüznünle nefes bile alamıyorken benden manalı bir ses, söz çıkması zor. Yokluğunu yutkunuyor, hissizliğini deneyimliyorum sen uçup gittikten sonraki her an, an be an, her an...

Yolladığını düşündüğüm hediyeni aldık kucağımıza, on beş gün oldu bile, o kadar ben ki, kardeşim ki... Çok mu özledin bizi, çok mu hissettin sensizliğimizin kavruk kokusunu oralarda...

Mahçubum sana sen gittikten sonra. İçim, dışım, her anım sen ama hani biliyorsun sende bir takım ritüelleri eksik yaptım sanki kendimce... Eminim sende kızardın bu duruma olsan buralarda. Tek yapabildiğim her uğradığında özlemime dualar göndermem oluyor sana... Affet beni de böyle kabul eyle...

Sana sarılamasam bile seni saranlara sarılmaya geleceğim söz, bana kalsa şöyle uzanırım saatlerce ama tek gelmeyeceğim biliyorsun ve hediyen olacak inşallah kollarımda, henüz seni tanımaya, en azından bizce, hiç hazır olmasa bile...

Arda bıraktığın mirasların da öksüz aynı bana emanet ettiğin ruhum gibi, iyiler ama sen biliyorsundur da duy benden de yine...

Bir gün bende gelirim yanına, tamam acele etmemeye çalışırım, senin gibi ardıma illaki özlemler ekerim ve dertlenirim de ama sıkı sıkı sarılıp içime çekerim seni yine...

Bu kurgu hiç bitmeksizin sürecek demi sen söyle, sen de koşa koşa sarıldın de mi, nefesine çektin  özlemlerini sen de...

Fotoğrafın elimde, gözümde sıcacık göz yaşlarım, nefesimde kavrulmuş yürek yangınımın isi seni çok seviyorum, çok özlüyorum, çok bekliyorum anne...