Öğrendiğim

Senden öğrendiğim en güzel şey kimseye delicesine bağlanmamak gerektiğiydi. Sevmek acı çekmek, ağlamak, aldatılmak, hayattan soğumak demekti... Ama ben bana öğrettiklerini unutup birini yine sevdim herkes birbirine benzemez diye. Eminim bu sefer daha güzel olacak diye... Fazla emin olmuşum... Aldatılmadım ama herşeyi yaşadım. Kendimi güçsüzken güçlü göstermek zorunda kaldım. Halbuki bir kurcasalardı yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Ben rüzgar esse kopmak üzere gibi duran yaprak gibiydim... Herşeyi yerle bir etmek isteyen fakat elinden hiçbir şey gelmeyen zavallı bir yapraktım. Senin tüm bunlardan habersiz orada durup bir defa bile arayıp ne olduğumu sormaman birden yeni birşey daha öğretti bana. Herkes kendi acısını yaşardı ve kimse bir başkasının acısından haberdar olmazdı. Sen gülüyordun şu an, ben ağlıyordum. Sen arkadaşlarınla dışarıda gezerken, ben eve kapanmış acı çekiyordum. Sen televizyonda komedi film izlerken, ben romantik filmler izliyordum. Sen bunlara kahkaha atarken, ben hıçkırıklarla boğuluyordum. En önemliside ben kimseyle beraberlik istemezken, sen beraber olabileceğin birini çoktan bulmuştun belkide...
Tüm bunları düşündüm birgün. Ve bir şey daha öğrendim... Sana değmezmiş... Sevildiğinde sevmedin, ağladığımda göz yaşımı silmediğin zaman ben senin sevgililiğini ne eyleyeyim? Sen bunları okusan biliyorum ki bir sürü mazeret üreteceksin laflarımın altında ezilmemek için. Ama bu kadar kendini sıkma altı üstü bir avuç cümleler bunlar... Birgün ağlamaktan hitap düştüğümde sana derdimi anlatmak istediğimde sıkıntıyla dememişmiydin "bana bunlarla gelme" diye? Tanrıya inancın vardı... Ve bilirsin ki Tanrı kimsenin yanına bırakmaz yaptıklarını. Şu anda ben ağlıyorsam seni özlüyorsam elbette sende özleyecektin, ağlayacaktın. Ve işte ben o zaman gülecek, başkasını özlüyor olacaktım... Hiçbir zaman intikam alma gibi bir isteğim olduğunu sanma... Kendine bile yetmeyen, kendini sevmeyen bir zavallıdan daha ne intikam alacaktım ki? Ben en güzel intikamımı seni unutarak alacağım... Ve birşey daha öğrendim acılar yaşandıkça eskir...
Hayatı sevmeyi denedim. Sensizliğin güzelliklerini yakalamaya çabaladım. Ağaçlar yine yemyeşildi kuşlar yine o gökyüzünün eşsiz maviliğinde uçuyorlardı. Ailem yanımdaydı beni sarıp sarmalıyorlardı sevgileriyle. Senin sevgin bu kocaman sevgiye mümkün değil yetişemezdi.Ve daha da güzeli artık bir sevgilim vardı. En azından senin gibi değildi seviyordu, özlüyordu, önemsiyordu... Sana ne kadar yabancı kelimeler öyle değil mi? Umarım yabancı kalmazsın daha fazla. Ve bir şey daha öğrendim herşey ilk bahar mevsimi gibidir ardından en güzel mevsimi yaşarsın ama hemen ardından sonbahar ve kış gelir... Dünyamızın kaderinde bile varken iyi ve kötü zaman, biz kimiz ki olmayasın...