Okyanusun Dibinden Gök Yüzüne

Bazen insan, kendini hayatın gürültüsünden çok uzak bir yerde bulur. Derin bir okyanusun dibinde... Seslerin kaybolduğu, nefesin zorla alındığı, zamanın neredeyse durduğu bir yerde. Orada yalnızlık vardır, ama aynı zamanda bir hakikat de. Maskelerin düştüğü, sadece senin kaldığın bir an.

Ben de o dipleri gördüm. Karanlık değildi aslında, sadece alışık olmadığımız bir aydınlık vardı orada. Sessizdi çünkü dış dünyanın anlamsız yankıları oraya ulaşamıyordu. İşte tam orada, en yalnız hissettiğim yerde fark ettim: dibe vurmak, yukarı çıkışın başlangıcıymış.

Kaplumbağalar gibi ağır ağır ilerledim, ama durmadım. Sabrın da bir dili var; belki anlaşılması zor ama etkisi derin. Umutsuzluk zannettiğim her şeyin içinde aslında bir tohum vardı. Zamanla çatladı, filizlendi.

Eğer şu an bunu okuyorsan ve kendini bir yerlere sıkışmış, görünmez hissediyorsan… bil ki yalnız değilsin. O diplerden çıkılır. Yavaş ama kesin adımlarla. Çünkü insan, en çok karanlıkta öğrenir ışığı sevmeyi.

Ve unutma:

Bazen en büyük sıçrayışlar, en derin düşüşlerin içinden doğar.

---

Ne dersin, bu yolda ilerleyelim mi? Belki kendi yaşadıklarından bir cümle ya da bir metafor eklersin, birlikte büyütürüz bu umudu.