Öldüm diye sevinmedim....

Öldüm diye sevinmedim..Öldüm diye hiç sevinmedim...
Ne vakit yaşamak zor gelse ya da çok güzel gelse de hayat, hep bir ölüm merakı kemirmişti içimi...Belki de merak değil kabulleniş meselesi idi bu...Evet bir karardı ölümün bilinenden çok farklı olduğuna dair...

Ölü bir diri olarak hala yaşıyorum farklı bir alemde, fakat aynı dünyada sizinle..Ve en acısı ruhumun zerrelerini titretiyor seyrederken sizi görülmemek..Mutluluklarınızda sarılamamak boynunuza ve acılarınızda hoş bir teselli yaşatamamak, içimi yaşamanın verdiği acıdan daha çok parçalıyor..

Bir tek ölüm korkunuzu gördükçe gülebiliyorum ve diyorum ki keşke bilseydiniz bir yerlerde hatta aynı yerde yeniden beraber olacağımızı..Ölümden korkanların gözü önünde ve onların hiç dikkatini çekmeyecek şekilde..

Ama yine de bir sebep var öldüm diye sevinememem için..Beklemek o kadar zor ki beni görebileceğiniz günü..Ve o kadar zor ki beklediğini çağırmayı becerememek..

İşte bu yüzden öldüm diye de hiç sevinemedim..Tesellilerle deviriyorum günleri ve adım adım yanıma gelişinizi seyrediyorum..Ama hala sevinemiyorum,öldüm diye hiç sevinemiyorum.....