Olmadı

Sevdim kendimden fazla amansızca...
Öğrenmenin yaşı yoktu.Bilmediğim duyguları öğrendim.Kaybetme korkusunu öğrendim.Ben,korktukça kaybettim.Gerçek sevmek neymiş onu öğrendim.Öğrendikçe gerçekten sevdim.Bir tene dokununca kalp nasıl fazla çarpar onu öğrendim.Dokundukça kalbin çarptığını öğrendim.Bir cümlesiyle umut fidanları nasıl yeşerir onu öğrendim.Dinledikçe büyüttüğüm ormanda kayboldum.Işığıyla bulurum sandığım yola tam ulaştım derken ışığıda kaybettim.Gençliğime mal olacak planlar yaparken bir cümlesine planlarımı kaybettim.Bu kadar kaybın yanında tutunacak bir dal varmı gösteren.Yok sevdiğim,yok yol gösteren.Gösterdikleri tek şey kendi mutluluklarına giden yollar.Ne zaman o yollardan gitsem,umutlarım geride kaldı.Yollar bitti ben sadece o mutlu insanları gördüm.O yollar zaman kaybıydı anladım.Anlayana kadar yine kaybettim.Yok sevdiğim,yok sana gelen yolu gösteren.Kalmadı civası sağlam pusulam.Hepsi tersi gösteriyor.Kalmadı yaşamaya gerekçem.Pusulamı dinlesem,sen arkamda kalırsın.Onu hiçe saysam sana nasıl ulaşırım.Çözemiyorum sevdiğim yılları,yolları çözemiyorum.Hayallerle yaşamaktan tükendim.Her rüyamın sonu sensiz soğuk bir yatak.Gecenin en ayaz vaktinde senin rüyanla ısınırken,öğlen sıcağında sensiz üşüyorum.İstemez oldum güneş doğsun.Sıkıldım kalabalıkta yalnız kalmaktan.Kalmadı kimsem,kimsesizliğimi izleyenler dışında.Ben nerdeyim bilen yok.Nerdeler ben hiç bilmiyorum.Kendi kurduğum dünyamda senin hayalinle yaşıyorum.Bir vakit o da kayboluyor,ben yine yalnız kalıyorum...




Sonu senle biten her yalnızlığa rağzıyım.Senin olduğun hiçbir hayale yok bu canın şikayeti.İsyan acizliktir.Yok hayata isyanım.Ben sadece sensizliğe isyankarım...




Aydın