Onunla Yeniden Sokağı

Sadece insanlar kaybetmez hafızasını, bazen de ruhlar kaybeder, öyle şeyler yaşamıştır ki, unutur sevmeyi ve özlemi hatta nefreti ve öfkeyi.
Acı anılarına küser duygular, firar eder zihinden, yaralı ve karanlık sokaklarında kaybolur yüreğinin. Yürek denen koca şehirde tek bir sokak kalmıştır aydınlık, 'onunla yeniden sokağı'. İçinde kalan son umut, son yaşam pırıltısı...

O sokaktan karanlığa, kayboluşa yürürken hislerin, çaresiz kalır dilin, çaresizdir eller. Gitme diyemezsin, tutup elinden çekemezsin kollarına. Çünkü bilirsin; o dönene kadar ya da bir benzeri sana sunulana kadar mahşerde, beklemekten başka çözüm yoktur. Çiçeğin toprağına küs olduğu bahçelerde bahçıvanlar çare olamaz kuraklığa, bir başkasını beklemezsin o yüzden. Çiçeklerin yağmurları kaybettiği gibi kaybedersin her şeyi.

Yine de kabullenemezsin bitirmeyi, kıyamazsın unutmaya, son aydınlık sokakta alışmışken loş ışığa, acımaya başlar gözlerin, ne olduğunu anlamazsın. Güneşin açı verir ansızın, ışığı gözlerini yakarcasına. Bir telefon, bir kapı sesi, teknolojiye teslim olmuşken geçmişimiz, bir mektup bulursun posta kutunda. Kenarı yakılmış sayfalar kalmışmıydı bu çağda? 'Ne desem bilemiyorum, sadece merhaba' Tüm yaraları iyileştirir bu haber. Bilmediğin bir adresi bir bilene sormak gibi, gülümsediğin bir günü, yürürken sokakta bulmak gibi, her şey yeni baştan yaşanır. Aşkın seyir defteri yeniden başlanır yazılmaya.