Oyun - 1

İlk kez dün gece anladım,beni yaşlandıran ben değil onlar,onlar yaşayan kuklalar.Kuklalar veya ben,bende nefes alan oyunun oynayan bir kuklayım,oynadığım rol çok basit yaşayan birini canlandırıyorum,ama bir oyuncunun asla yapmaması gerekeni yapıyor,özel hayatımla sahneyi birbirine karıştırıyorum böyle biraz iyi oluyor belki seyirciler kendilerini oyunun bir parçası olarak görüyorlar,ama eser benliğini yitiriyor anlatmak istediğini anlatamıyor,fakat kendi içinde yaptığı hataları sorgulama imkanı buluyor ismini merak ederse seyirciler ismi hayat özel veya gayriözel gerçek veya hayal hayat işte.
Oyunun ilk perdesi,
saat öğleden sonra iki civarlarıydı,uzun süren bir gecenin tüm yorgunluğu vücudumda bütün ağırlığını gösteriyordu.Ellerim her zamankinden daha beyazdı,ayaklarım sanki bir adım daha atsa vücudumu kaldıramayacak gibiydi,ama hafızamda o uzun gece ile ilgili en küçük hatıra bile yoktu.Sadece bir boşluk kocaman bir boşluk,ayaklarımda kalan son gücü de kendimi sahile atmak için harcadım ve işte oradayım göz alabildiğince mavilik ve özgürlük.Gözlerimin altında kalın halkalar vardı ama gözlerimde yorgunluk belirtisi yoktu,bir anlam iafedesi de taşımıyordu,üstelik sadece o gizemli mavi boşluğa bakıp duruyor kendisine onu taşıyan kişiliğe lanetler yağdırıyordu,haksız da sayılmazdı,yani onu hergün karanlığa mahkum eden sadece siyahı ve maviyi görmeye mahkum eden kişiliği sevmesi mümkün değildi,ya beyne nasıl hak vermemeli günün büyük kısmında kendisini sorgulayan,yaşadıklarını hiç farkında olmayan,kendisini acılar içinde yoğuran kişiliğin bir de düşüncelerine katlanmak zorunda kalmak çok sefilce bir durum aslında,yapabilse hiç umursamayacak ama yapabileceği bir şey yok bu kişilikle aynı bedeni paylaştığı sürece.Ama o zaman geldi mi? ruhsal yapının ve kişiliğin kendini yok etme isteğine karşı çıkıyor,onunla kapışıyor ve sonuçta onu dize getiriyor getiriyor olmalı.Aralarında çok farklı bir bağlılık var iyi ile kötü değilde iyi ile iyi veya kötü ile kötü arasındaki bir bağ ama hala ikisi de birbirini çözebilmiş değil ne de olsa ikisi de aynı tasa ediyorlar ama sonuçta o koskoca maviliğe bakmak ikisini de huzur veriyor.
Saat akşam ile gecenin vaktinin arasında 22-23 civarları, hafif rüzgar ama sıcak dalgaların sesleri,ayın pırıltısı,düşüncelerim şimdi nereye gitsem,nasıl davransam,ne yapsam.İsyan aslında bu haykırış,bu düşünce vücudumun beynimin katlanmak zorunda olduğu.Sürüklemeye başladım bile peşimden, bir sürü daha oyuncunun olduğu kalabalığa doğru.
Bir kaldırım kenarına oturdum ve bambaşka bir dünyaya adım attım, hayallerimin ülkesine beynimin istediği doğrultuda.O kaldırım kenarında gelip geçen insanları seyrediyorum,koşuşturmalarını,konuşmalarını ve bazen de ağlamalarını,gözlerine hep o anlamsız gibi görünen ama bütün yüreklerini ortaya koyan bakışları var.
Sanki uzun süre ağlamış gibi bir yüz ifadesi olan bir kadın geldi,yanıma oturdu,hiç söz etmeden.Hayattan olan tüm beklentilerini yitirmiş gibiydi,yüzünü ellerinin arasına aldı ağlamaya başladı.Kaldırımdan geçen insanlar ona bakıp birbirleriyle konuşmaya başladılar,belki tanıyorlardı önemli olan tanımak veya tanımamak değil,onları farklı bir ortama itecek bir sebeb veya kendileri o durumda olmadıkları için içlerinde olan rahatlama isteği.Bir selpak verdim,ayağa kalktım insanların birbirine bakıp kendilerin avutmaları veya kendi kabuklarından çıkamamaları oldum olası beni sinirlendiriyor.Yürümeye başladım,amacım bu insan karmaşasından kurtulmaktı ve rahatlamak.O kadın da arkamdan geldi benimle beraber yürümeye başladı,ikimizde hiç konuşmadık,ben zaten konuşmayı sevmiyorum sesimin rengi hiç hoşuma gitmiyor.Düşünceleri konuşmadan da paylaşıyor gibiydik,zamanı paylaşmasak ne olurdu birimizden diğerinden ödünç almış olsak ne çıkar!
Sahile gittik,dalgaların kıyıya ufak ufak saldırdığı bir yere oturdum oturdu,sigara yaktım ona da verdim yaktı, gözyaşları akmaya başladı.İşaret parmağımla sildim,burnunun ucuna vurdum ağlarken güldü.Kalktım,kalktı yürümeye başladı sigara yaktı, yaktım yürümeye devam etti sadece yürüdük.