Özlemle Başlayan Nefret

Özlemle Başlayan Nefret




Özlem! İnsanın elinde olmayan sevgi unsuru. Evet, özlüyorum seni. Nereye baksam hatıralarımız, birlikte yaşadıklarımız. Kısacası sana ait olan her şey benim tek tesellim.

Seni arıyor, seni soruyorum cümle âleme. Yoksun be güzelim. Özledim seni. Biliyorsun ki sevgi nedir bilmezken ben, Rabbim seni çıkarttı karşıma. Sadece seni sevdi bu yürek, sadece seni yaşattı bağrında.

Hayat gelip geçici, ölüm fani. Sense yüreğimden vurmuşsun beni haberim yokmuş, cani. Hani biz iki yarım elmaydık, hani biz birbirimizi tamamlardık. Hani! Ne oldu verdiğimiz sözlere. Ben sana söyleyeyim kısacası ne oldu be güzelim, hava oldu hava! Sen yokken tek teselliyi aynamda buldum. Hiç ayrılmadım karşısından aynamın, sadece diğer yarımı görebilmek için, seni hiç aklımdan çıkarmamak için. Hep seni düşündüm. Hep seni özledim, fakat?

Şimdi çok iyi anlıyorum. Benim çok güvendiğim sevgim, bir darbede yıkılacakmış meğer. O arkandan duyduğum özlem, ihanetinle büyük bir nefrete dönüşecekmiş. Şimdi bilmeni isterim ki bu sevgi dolu yürek, ihanetinle yıkılmadı. Dim dik ayakta. Artık bu yürek sevgiyle değil, nefretle beslenecek ve intikam gününü bekleyecek.