Özlü/yorum

Huzursuz uyanışlar, karanlık sabahlar, sıcak öğlenler, yorgun akşamlar, esmer geceler, seri katiller, toplu cinayetler, mahalle baskısı, kaybolan çocuklar, terör, tecavüzlerrrrr falan filan...Günümüz insanının benliğinde günlük yaşadığı başlıklardan sadece yazma gereği duyduklarımdı yukarıdakiler...

Sevgiyi unuttuk, kavgalar, ölümler
Saygıyı unuttuk, düzensizlikler dengesizlikler,
Paylaşmayı unuttuk hırsızlıklar, arsızlıklar
Komşuluğu unuttuk, riyakarlıklar, sahtekarlıklar
Konuşmayı unuttuk, aldatmalar, küfürler
Anlamayı unuttuk, anlayışsızlıklar
Vatan birliğini unuttuk, bireysellikler,bölgecilikler ve fikren parçalanmalar başladı.

Televizyon ve Bilgisayar ; Komşulukları,paylaşmayı yok etti. İnternet aile kavramını yok etti...

Burada neyi kastetmek istediğimi anladınız, teknolojiye karşı olmadığımı belirtmek isterim.

Basit bir örnek; Bıçak ekmek doğramaya da,adam doğramaya da yarar.Önemli olan eldeki imkanları maksadında kullanmak. Lakin, anlatmak istediğim, her ne yaparsak yapalım ölçülü yapalım. Televizyon izlensin, lakin belli saatlerde, internet kullanılsın belli saatlerde. Ya da işi gereği gün içinde kullananlar zaten kullanıyorlar, eve gelindiğinde aile dediğimiz sıcak ortamı soğutmadan ve temeli yıkmadan yaşamımızı idame edelim.

Toplum olarak buna bir çare bulmamız gerekir.Her evde ayrı ayrı odalarda farklı dünyalar kuruldu. Anneye ayrı, babaya ayrı çocuklara ayrı bilgisayar ve televizyonlar alındı. Aynı evin içinde birbirinden kopuk insanlar güruhu çoğaldı ve hala devam etmekte. Aynı çatı altındayız ancak fikir bir değil,konuşmuyor,sevmiyor ve paylaşmıyoruz.

Çocuklarımız; Geleceğimizin teminatı çocuklarımız...Olan onlara oluyor. Onlar da bizden gördüklerini etrafına yansıtacak silsile misali sürüp gidecek.Yazık çoook yazık !!!

Onlara her akşam en az bir saatimizi ayırmalıyız. Evet en az bir saat. Çünkü hiçbir dönemin çocukları bu kadar şanslı ama bir o kadar da sevgisiz yetişmedi. Şanslılar, maddi anlamda bolluk hat safhada, istedikleri her şeye anında ulaşabiliyorlar.
Teknoloji hat safhada,en uzak dünyalar en yakınlarında.Şansızlar, en yakın aileleri en uzaklarında.


Hani bilindik bir hikaye var;
Her akşam eve yorgun gelen baba,küçük yaşta ki kızına fazla ilgi göstermeden,onunla haşır neşir olamadan yemeği yer yemez yatar uyurmuş.

Kızı bir gün ;

-Babacığım sen işte ne için çalışıyorsun?
-Para kazanmak için kızım
-Peki kaç para alıyorsun?
-3000 lira kızım
-Günlüğün kaç paraya geliyor baba?
-100 lira
-Bir saatin kaç para ?
- 4 lira kızım
-Bana 2 lira verir misin?
-Niçin kızım?
- İki liram var babacığım, sen de iki lira verirsen bu akşam bir saatini satın almak istiyorum da...

Evet dostlar, zamanımızı ve çocuklarımızı heba ediyoruz farkında değiliz.

Önceleri para kazanmak için sağlımızdan oluyoruz, sonrada sağlığımızı kazanmak için paramızdan oluyoruz. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp,hiç yaşamamış gibi ölüyoruz...

Birbirimizi sevdiğimiz, saydığımız
Birbirimizle paylaştığımız, kaynaştığımız günleri ve insanlığı özlüyorum...

Selam ve saygılarımla