Pazartesi Bulmacası

Sarı fotoğraflar yolculuğunda, altına imzasını atan genç bir delikanlıydım ben. Asayı yılana çeviren İsa'yı çarmakta unutan bir yalnızlıktı ışıklı kaldırımlarım. Evlerinin önüne oturup, sadece karşı komşunun dedikodusu ile ikindi çaylarını yudumlayan teyzelerin, aslında el değmemiş gelinlerine aday olup durdum senelerce...

Sana rastlamamış rüzgarların, pencerene konan kuşların kanadında gizliydi gülüşlerin. Her sabah sana çalardı saatler, bakkal sırf sana inat senden sonra açardı dükkanı ve ben sigaranı bir kaç mahalle öteden alıp, seyyar bir buluşma ile dudaklarına uzatırdım. İçerdin, içilmesi en zor zamanlarda.. Ben ise sadece seni izlerdim işportacı gülüşüyle...

Kanıyoruz, kanmak da olan duygularımız ile... Sade bir gülüş soğukluğu serinletirken yaz aylarında içimizi, biz sadece elma şekeri tadında aşklara yelken açabiliyoruz usulca...

Kaçık bir aşk kırıntısı, sade bir Pazartesi heyecanına dönüşebiliyor... Geçtiğin sokaklar, beklediğin duraklar o kadar  temiz ki... Sen geliyorsun diye sabah erkenden uyandırıyorum nöbetçi sokak bekçilerini... Saçlarını sallaya sallaya yürürken sen, arkandan topluyorum düşlerini,  ellerime sığmıyor sevinçlerin....

Sen, sarının maviye çaldığı kadın ! Tenini bırakıp giderken İzmir kordonuna, seyredilmesi en yakışıklı yaz sinemaları gibi, kalakaldım bakışlarının arasında. 

Bir Pazartesi sabahı, sen topuklu ayakkabını vururken taşların arasına, ben rugan ayakkabılarım ile eşlik ettim sana...

Sen bilmiyordun, ben sana uyanıyordum her sabah. Sen bilmiyordun, ayağına taşlar değmesin diyeydi dualarım...