Pis Köylü

İlkokulda öğrettiler bana insan ayrımını, yaşıtlarım öğretti üstelik, hepimiz hemen hemen aynı mahalleden çıkıp gittiğimiz kenar mahalle okulunda giydiğimiz ayakkabı ve kullandığımız çantaya göre karşılandık...
Zengin değildik elbette ama karnım hiç aç kalmadı mesela gözümde öyle...
'pis köylü' derdi bana henüz 3. Sınıfta okurken ön sırada oturan iri yarı Neriman.
Neden bu sıfatı yakıştırdığını yıllar sonra anladım ama geç kalmıştım bir şeyleri anlamakta, insan neden küçük görülür neden üzerine basıp geçilir bunların cevabını hayat biraz gecikmeli öğretti...
Geçimsiz, sessiz, içe dönük, alıngan ve çalışkan bir çocuktum; 'ödevini yap' hatırlatması olmadan ödevini zamanında yapan ezberi kuvvetli ama geçimsiz belki bu yüzden koca okul beni sevmedi ya da ben onlarla anlaşamadım...sınıfımdan başlayıp okula yayılan bir huzursuzluktu bu, iri yarı Neriman da tuz biber olmuştu bu travmama, beni hiç sevmemişti nedense, ne zaman aynı grupta oyun oynamaya kalksak 'pis köylü sen git' derdi ve ben oradan ışık hızıyla uzaklaşır kendi içime dönerdim, mutlu mudur şimdi Neriman ya da ona insanları aşağılamayı öğreten ailesi? Sanmıyorum...
Ama ben mutluyum
Çünkü kendimi bildim hep, annemin küçükken zorla üzerime giydirdiği kırmızı el örgüsü hırkamla bile mutluydum,ayağıma büyük gelen çoraplarımla bile, çünkü annem beni seviyordu ve bu bana yetiyordu...
Mutluydum
Beceriksizliğimle, kimine göre pasaklılığımla kimine göre unutkanlığımla, neyi neden unuttuğuma gelecek olursak; belki hayat biraz ağır gelmişti o yaşlarda, her şeyi içinde biriktiren ufak kız nihayet unutmayı seçmişti, şimdi karşıma dikilip ' neden beni aramıyorsun Filiz' diyen bir takım insanları hatırlamış gibi yapıp ' çok yoğunum canım benim' demek beni yalancı yapar mı?
Peki bu durum diğer insanları ne yapar?
Payı vardır elbette hayatımdan geçmiş her insanın ama ben hepinizi geçen yıl bu vakitler affettim, lütfen dünyada iken tekrar karşıma çıkıp ' bağışladın mı beni Filiz' diye sorular sormayın, bana ne yaptığınızı bile hatırlamıyorum...
Ben pis bir köylüyüm çünkü yer sofrasında yemek yerim hala, üşüyünce patik giyerim, kitap okurken afili fincanlarda kahve yerine sobanın üzerinde kaynamış çaydanlıktan çay içerim, ayağımı uzatmam çünkü aile bireylerine saygılıyımdır,soba yakarım, ellerim kömür karası olur, kışın kıçımız donar ama huzurluyumdur çünkü kimsenin hakkını yemedim, kimsenin ahını almadım, kimseyi aşağılamadım...
Ben pis bir köylüyüm
Ama çok mutluyum