Pişman Olmak İçin..!

Pişman olmak için çok geç artık. Kim bilebilir geç olmasaydı pişmanlık olmazdı değil mi? Köpekler gibi pişmanım bir köpek gibi.Gecenin karanlığında yolunu kaybetmiş bir sokak lambası gibiyim. Kendim dışında herkesi görebiliyorum. Ama kendime bakamıyorum. Elimi hep uzatıyorum, çekmiyorum. Ama neden kimse tutmaya yeltenmiyor?? Ve yorulup ellerimi indirdiğimde o dikiliveriyor karşıma. Oysa benim ellerim aşağıdadır artık. Ve umut kalmamıştır yüreğimde, kollarımda derman.. Uzatır ellerini bana, her şeye rağmen ben de uzatmışımdır ellerimi ama o görmez. Ve pişmanlığın, sefilliğin getirdiği gözyaşlarıma hakim olamam. Akarlar, akarla.. Her biri bana isyan edercesine büyük çığlıklarla yanağımdan süzülerek düşer yere. Susturamam beynimi... Konuşur hep "aptal, salak" der. "senelerce bekleyip hiç uğruna kaybettin onu" bak o geldiğinde ellerini artık uzatamayacak kadar bitkinsin, hor kullanılmış aşkın yetmiyor"... Ve tüm anlar.. Onlu, onsuz, mutlu, hüzünlü, bensiz zamanlar aklına gelir birden. Ama o hala karşındadır... Ben bıkarken o pes etmiştir. Arkamızı döneriz ikimiz de.. Benim yüreğim aklım sende, senin nefret dolu gözlerin, soğuk ellerin bende kalır.aramızdaki mesafe; geçirdiğimiz zamanlar kadar hızlanıp artmaya başlar. Artık beni ben yapan her şey ondadır. Bütün güç.! Ben olmak istemediğim kadın, o olmak istediği gibi onurlu; gururlu ve güçlü. İlerler... Ve kendini bile görmekten aciz bir sokak lambası altında benden götürdükleri ile arkasını döner. Artık aramızda yıllar kadar geceler vardır. Aklının odalarına dumanlar basar çocuğun. Düşünür yoluna devam mı etmeli, yoksa geri mi dönmeli? Tam adi gururun verdiği aldırmazlıkla yoluna devam edecekken içinde kalan aşk kırıntıları ile arkasını döner, gözü bana takılır.. Bir sokak lambası altında cansız bedenini görür. Sakak lambası altında ölü bir kızımdır artık.. Ve onun gibi soğuk,gururlu...
Arkasını dönmek için kırıntıları beklemek yanıltmıştır onu. Oda bir sokak lambası altında soğuk, güçlü ve onurludur. Gözünden süzülen bir damla yaş sokak lambasının ışıkları ile birlikte yere düşer. İlk defa içine akan gözyaşlarından biri, kendi gözlerinin önünde yere düşmüştür. Kızın tek bir damla gözyaşını görmemiş olmasından dolayı kendini şanslı hisseder. İlk defa gerçekten güçlüdür. Koşar çocuk, rüzgara karşı, onuruna, güçlü benliğine karşı... Kızın cansız, soğuk bedeninin yanındadır. Gözleri gözyaşlarının o muhteşem ağırlığını taşıyamaz olur. Akarlar, akarlar ve akarlar... Her biri kızın soğuk bedenini ısıtmaya çalışırcasına süzülür bedeninde.. Ve büyük bir şiddetle yere düşer gözyaşları. Çocuk kendini bir kez daha şanslı sayar kız görmüyordur onun ağladığını,acizliğini... Soğuk bedene bakarken çocuk kızın ellerine diker gözlerini.Hala diri bir şekilde sımsıkıdır.Avucunda bir şey vardır sanki.Açar güçlü ADAM avucunu; bir parça sonsuzluk,bir damla gözyaşı ve biricik bir kalp bulur.Çocuk aniden kendini her yönden bitmiş hisseder. Yağmur bağlar o anda... Sokak lambasının ışıkları, yağmur damlalarını kristalleştirir adeta... Her biri çocuğun yüzüne sertçe çarpar, acıtır, kanatır... Yağmur sanki çocuğun kendi gücüyle beslenir ve öyle yağar... Son bir gayretle çocuk bedenini, soğuk kadının bedenine kapar... Isıtmalıdır, kendinden bir şey katmalıdır kıza... Artık gözyaşlarını göstermelidir ona... İyice içine alır çocuğu, kızı veya kadını... Soğumaya başlar artık adamda... Yenik düşmeye başlar kadının soğukluğuna... Ama yılmaz adam son kırıntılarla tekrar sarılır... Ve bir buse kondurmak için ay parçası yüzüne kızın döner, kızın tebessüm eden dudakları artık morarmıştır... Kırıntılar ısıtmaz artık onları... Üşürler... Saatler sonra ikisi de artık sıcak, güçsüz, onurlu ve gururludur... Ama artık ikisi de yoktur. Sadece sokak lambası,bir parça sonsuzluk ve biricik iki kalp vardır....

13.01.2008