Saçları Okşanmamış Kız Çocukları
Babama çok az seni seviyorum, Anneme çok fazla neden beni sevmedin ? Dediğim de farkettim, insan iyiyi kötüden daha zor söyleyebildiğini.
Saçları okşanmamış kız çocukları en ufak ışığa güneş diye sarılıyor. Isınacağım dediğim güneş beni yakıyor.
Bu benim kabahatım.
Peki, sen anne ?
Neden beni sevmedin?
Kırılan bir bardak kadar önemli olmadı değil mi yaralarım ?
Uykusuz geçirdiğim uzun geceleri nasıl göremedin?
Anlatmıyorsun… diye suçladığında , duymak istedin mi sahi?
Bak, bu yara izleri en çok senden.
Beni hiç anlamamışlığından, hafif gördüğün acılarımdan. Çocuk yaşta büyümek zorunda kaldığım yedi yaşımdan, hasta olduğumda sen görme diye kafamı yorgana gömüşümden, kustuğuma kızarsın diye mide bulantımı unuttuğum gecelerden.
Sahi beni neden sevmedin ?
Tek gözlü odalarda mı büyürdü mutlu çocuklar ? Odalarımız geniş , kalbin çok mu dardı?
Şu an bunu okuyor olsaydın, hiç sarılmadığın kızına - Neden sevmeyeyim , deyip geçerdin..
Yarım kalırdı telafilerin bile…
-Şimdi , Serumla bir şeyler karışırken kanıma , ve oda güneş gibi sıcak, vücudum kardan donmak üzereyken, Savaşırken kanımda ki mikropla…
Seni affedebilmem için lütfen bana şans dile…Bir avuç toprağı üzerime yorgan yaptığım gün üzülme…
-Bu ne benim ilk gecem, ne de ilk toprağımdı…
Yine de ‘iyi ki doğdum’
-Haberin yok , Ölüyorum…