Sadece Fazla Karışık

Karmaşıklık beynimi deli gibi mahvediyor. Öyle bir mahvoluştur ki, tıbbi anlamda tümörsel acı çekişlerdeyim.
Spiritüel anlamda batmışım zaten, dünyanın merkezine doğru inmişim, öyle çekmiş beni yer, öyle göçmüşüm.
Sürekli mutsuz ya da sürekli mutluluk her zaman daha iyidir dengesizlikten.. Karmaşıklıktan.
Mutlu muyum? Aslında yazı yazarken mutlu olmam. mutsuzumdur. Genelde mutlu muyum? bilemiyorum. Kendimi mi kandırıyorum, mutlu olurken?

Mutluluk ne ki? Aslında biliyorum. Tanımlanamaz hislerden, aşk gibi. Ama aşk mutlu ediyor mudur ki? Ediyordur, ne bileyim.
Şimdi yediğim ve bitirdiğim yeşil, ekşi elmayı çöpe atma zamanı. Ve mutsuz mutsuz, üşenerek gideceğim çöp kutusuna doğru.
Yazmak.. Yazı.. Binlerce yazım var. Odamın her bir yerine dağılmış, hatta bilgisayarımda bile öyle herhangi bir yerlerde.
Yazmak güçlendirir. Öldürmeyen acı öldürür. Yeşil çatılı ev. Gitarın teline iyi basmamak gereken şarkı. Tam bitmemiş ama daha fazla yenmeyen elma. Belki sarı oje. Telefonun parçalanmış tuşu. Ve biraz Bob Marley. Sütsüz şekersiz, bol kahveli kahve. Yumuşacık bir yastık. Daha birçok şey. Ve, deniz kokusu, dalga sesi, senin kokun, senin sesin..