Saklıyım Sessizlikler Ardında

Saklıyım sessizlikler ardında... Yaşamın bir köşesinde, bitmeyen şarkıların en acıklı güftesinde, sensizliğimde saklıyım. Gözlerimden gözlerini arayan umut tanecikleri dökülüyor, onlar döküldükçe umudum yitip gidiyor. Zamanın birinde varsayımlar arasında adını anışımla başalayan varlığın yitip gidiyor umutlarımdan... Umutlarım...sessizliğimin yegane seslenişi... Varlığınla can bulacakken yarınlarım... Yokluğunla artık yarınsızım.

Ne çok sevdim seni diyemedim, olmadı çünkü sevmeye zamanım. Üzülmek çare etse öyle üzülürdüm ki ayrılmazdın yanımdan bir an. Ama bilirim dermanı gözyaşı değil bu davanın. Dermanı dalmaktı koyu bir sevdaya ve söküp atmaktı tüm yalnızlıklarımızı... Yapamadın... Yapamadın... Sevmekti tek çare, sevemedin, sevemedim...Sevemedin çünkü sende vurgun yedin ben gibi... İkimizde yaralıydık çünkü, yorgun, çaresiz, ümitsiz... Çok acıyan yanlarımızdan hissedemedik ki sevdayı. Gözler umutla beklerken, bir şeyler kanattı hep kapanmayan yaraları. Aslında aynıydık ikimizde, aynı, iki yorgun savaşçı. Sen başka gözlerde yitirdin inancını, ben başka gözlerde. Ama yine de bir umut büyüttüm ben içimde... Adı sen, ışığı sen, can suyu sen olan, masum bir umut... Öylesine...

Biliyorum,şimdi sende gideceksin, beni üzmeyi istemesende gideceksin, umudun yarım kalsada... Dönüp ardında bıraktığına bakakalsanda gideceksin... Bense yeni yeşeren umutlarımı dökeceğim gözlerimden, saklanıp sensiz sessizliklerin ardına, yaşamın bir köşesinde, yitip giden umutlarımı sayacağım...
Benim sevdam yoktu sana dair, umutlarım vardı, onun için bu kez yüreğimden çok umutlarım acıdı...