Sen

Kadıncıklar sokağının zümrüt asması dalında, pırlanta parlaklığında göz kamaştıran meyve çekirdeğinden olma kadın doğarken toprağı kadın olan bir mekânda, ruh ile buluştu adından önce konulan sıfatla birlikte 'sen'.

Sen ulu orta söylenecek sözlerin tümünün gerçek sahibi ve kimselerin duyamayacağı sözlerimin asıl ve asil sahibi 'sen'. Varlığın ve yokluğun cinsiyetsiz sıfatına cinsiyet katacak olan sen. Yokluğunda, yokluğumda ise sadece ben.

Var gücümle sana doğru çizilmiş kader çizgisinden düşmeden yürümeye çalışırken; taş toprak, dikenli yollar, dere tepe derken kırılan cam kırıkları batar çıplak ayaklarıma.

Savunmasız bir masumdan dökülür kan.

Soluk benizlilerin savaş baltaları kuşanılır uzun ipler belde, haydi gidelim ormana diye söylenecek çocukça çocuk şarkılarının yerine ve bir akşam gün batarken ay çıkar sessiz sedasız göğü aydınlatan. Kuzey yıldızı adını unutur, martılar diyar-ı terke göç eder.

Baharın başlangıcı.

Dört koldan sararken sarıçiçekler yeşilden kaplama, insan saklayan toprağı. Bir dirilişin isyanı başlar soğuktan donmuş kara kışlara ve sen.

Aklımın kestiği kadar kırpık, aklımın yattığı kadar yumuşak ve aklımın erdiği kadar yakın sen.

Tebessümüne tutsak ben.

Esir edilmemişken esirlik prangaları ayakları ile kollarından önce diline, sonrasında gözlerine ve dahil yüreğine.

Ani bir yağmur başlar nisanından önce.

Toprak bereketiyle kokarken ardından ben gökkuşağı açar altı renk. Karası çocukluğumda kalmışlığından akım.

Kördüm, bakamadım. Asma bağında salkım danesi olamadım. Karasından bir sevdaya da hiç tutulamadım.



- Ki sen, kirlenmiş şehirlerimin yeşil baharı

- Ki sen, batık gemilerimi küflendirmeyen tatlı suyum

- Ki sen ölümden önce ak kefen giydiren

- Ki ben, taştan daha taş, kurudan daha kuru, karadan daha karayken.


Bir zamanlar.

Varken yoktum senden öncesi senli.
Yokken de yoktum ama hiçliğimi hiçbir zaman hiççiliğe bağlayıp isyanı tanrıya hiç etmedim.

Seni bana, beni de sana ben yazmadım.
Tek yazdığım senden ibaret. Ve sen benden...