Senfoni

Ben genelde bizler veya biz insanlar diye başlarım cümlelerime.Çünkü her insan fazlasıyla bendi ben de fazlasıyla o...

Bizler hayallerimizdeki  yıldızlar kadar yakın,gökyüzündeki yıldızlar kadar uzaktık birbirimize.Bazen ortak bir hayalin peşinden birlikte adımlar,bazen de birbirimizin oyunbozanları olurduk bu hayatta...

Varoluşumuzdan gelen duygularla sarmalardık , evrenin karanlık noktasında ki aynalarımızı.Zaman zaman kalplerimizin en kuytu köşelerinden birer sevgi kelebeği çıkarır ve sunardık karanlık hediyelerimize...

Bazen ise bize kollarını açtıklarında gözyaşları içinde terk ederdik onları.Ve kulaklarda yankılanırdı adım sesleri...

Bu ritim hüznün ritmi olamazdı asla.Nahoş bir ritimdi bu,içler acısı kalp yaralayan bir senfoni...

Asıl hüzün gözyaşlarında saklıydı hep.Çünkü onlardı parlaklığını ayışığından alan...

Her neyse ki bizler hep aynı yıldızlarla dertleştik ve aynı ayışığında yere düştü gözyaşlarımız.Her ne kadar hepimizin karanlıkları farklı olsa da...

İşte  fark ettiğiniz gibi bizler yağmur damlaları kadar hüzünlü ve eşsizdik...

Muazzam bir senfoninin içindeki gizemli notalardık...

Kendi ruhumuzla bestelediğimiz bu senfoninin her zaman ayışığı kadar parlak gece kadar ise karanlık kalması dileğiyle...