Seni Severken

Sana büyürdü düşüncem ve sen olurdu. Duymuyordun sen beni. Sana aşkımı anlatmaya kalkışınca kelimeler tükenip gidiyordu. Tutuluyordum yüreğimden taşan duygularımı ifade etmeye çalışınca... Aklından ne geçiyordu kimbilir? Ben hiç sevmemiştim kendimi hiçe sayarak, hiç bu kadar yanmamıştı ellerim. İçimde fırtınlar kopsada görmüyordun aşkından armağan yaralarımı. Kaç kez denedim bilsen, bütün yüreğimle kucakladım yüreğini. Öyle hoyrattın, öyle umarsızdın ki, elimde kaldı aşkım, avuçlarımda kanadı kalbim günlerce... Bir gün beni gerçekten anlarsın diye yatıştırdım korkularımı. Görürsün gözlerimden taşan sevdayı diye sustum, bekledim. Biliyormusun insan kendini en çok acı çekerken tanıyor. Acı çekerken anlıyorum neye ne kadar dayanabileceğimi. Sınırlarımı çiziyorum yani. Her ne kadar kendimi tanırken canım yansada her defasında yeniden yüzleşiyorum kendimle ve hatalarımla. Sonra yine sana büyüyor düşüncem. Ben kendimi en çok seni severken tanıyorum. Ve en çok seni severken acı çekiyorum. Senin yolun yüreğime uzak, benim bütün yollarım senden geçiyor...