sensiz bir hiçim!

Gece yine bana karanlık yüzünü gösterdi.Bu gece yine yalnız
penceremin önünde gecenin o eşsiz sesini dinliyorum.Elimde
sigaram masamda bir kaç yanmış resim aklımda ise hep sen...
Bugün de seni göremedim.Sana olan özlemim günler;yağmur
damlaları gibi akıp geçtikçe kalbimdeki kanayan yaram da
büyüyor...ve bu hastalığın tek çaresi de sensin.Ama sen yoksun
yanımda...Bazen penceremin önünde otururken cam da seni görür
gibi oluyorum.Belki de görmek istediğim şeyleri görmek istememden
ya da hayalinle kendimi avutmak için kim bilir...Sen bana hep
kızardın çok hayal kuruyorsun,hayaller dünyasında yaşıyorsun diye...
Peki ben bu hayalleri kurmasam senin yokluğuna nasıl dayancam...
Her saniye senin için atmakta olan bu kalp sen yoksan benimde
nefes almak için bir amacım kalmamış demektir...Yaşamanın tadına
çünkü seninle vardım,seninle öğrendim ağlarken gülmeyi ya da acı
çekerken sevgi dolu yüreğini bana açıp bütün acılarımı dindirmeyi
öğrettin...O yüreğinin güzelliği yüzüne yansırdı senin.O sımsıcak
gülüşün bile beni dünyanın en mutlu adamı yapardı ama şuan o
gülümsemeden eser kalmadı.Benden uzaklaşmaya başladın tıpkı
amaçsızca dalgaların oradan oraya sürüklediği kum taneleri gibi...
Elimden hiçbir şey gelmiyor.Sadece başı boş bir şekilde seninle
yürüdüğümüz kaldırımları arşınlıyorum ve ağlıyorum...O kaldırımlardan
geçerken yerde bir kaç damla kan görürsen şaşırma o gördüğün kan
damlaları benim göz yaşlarım...Belki o damlalar benim sana olan sevgimi
anlatmaya yeter...Lütfen benimle ol sensizlikte ben bir hiçim,yaşamamın bir amacı
yok sensiz.Sen olmazsan bende bir kar tanesi gibi gökyüzüne düştüğümde eriyip yok olurum...