Sensizlik

Arkasından sadece iki kelime söyleyebildim.Dön gel...Ardına bakmadan sessizce gitti.İşte o zaman anladım ki her şeyim oymuş.Sadece beklemekmiş benim yapabileceğim.Ölmeyi çok denedim ama olmadı.Ne kadar çabalasam da hep bir engel çıktı önüme.Aylarca neden ben diye ağladım.Umutlarım son noktasına kadar bitmişti.Defalarca isyan ettim.Önüme gelene bağırdım,üzdüm,kırdım.Onlarda sessizce bekliyorlardı.Kimse konuşmuyordu.Herkesin gözü benim üzerimdeydi.Ama bir gün geldi ki onu tekrar karşımda gördüm.Tek bir şey değişmişti.Yanında benim yerime bir başkası vardı.İşte işte o zaman gerçekten öldüğümü hissettim.Arkasından bu sefer bağıracaktım ama gururum buna izin vermedi.Yıpranan Kenara köşeye atılmış olan bendim ve o hayatını yaşıyordu.Tam o sırada aklımdan bir ses kalbimde bir acı vardı.Git peşinden...Yapmadım daha doğrusu yapamadım.Onun için onun mutluluğu için ondan vazgeçmem gerekiyordu.Gözleri eskisi gibiydi.Anlamlı bakışlarıyla yandaki kızı da çok etkilemişti.Ben dünyayı onunlayken sevmiştim.Ama şimdi her yer zindan bana.Yanında başkasını görmek...Ama daha kötüsü unutulmak çok koydu bana.Ne kadar sevsem de artık hiçbir önemi yok.Çünkü biten bitmişti ve giden çoktan gitmişti.Acı veriyor sadece acı.Ondan başkasını sevemem ben.Artık hiçbir şeyle avutmuyorum kendimi.O geldi mi aklıma içimde fırtınalar kopuyor.Fazlasıyla battı gemilerim.Onu son görüşümdü bu sefer.Ondan çok uzaktayım.Beklemek çok yordu beni.Sadece uyumak istiyorum.Sonsuza dek...Gülmek nasıl bir şey çoktan unuttum ben.Her şeyi unuttum.Ama bir tek o aklımdaydı,kalbimdeydi ve hiçbir zamanda çıkmayacak...