Serseri Bir Yalnızlığa Yazıldı Gidişinin Öyküsü

Olağan bir ayrılık öyküsünden farklıydı acısı bu kez. Bu kez müdahale edilemez bir yangında alev alevdi bedenim. Ve tüm teselli sözcüklerine kör bir kurşun biçilmişti. Katili olarak aranıyordum tüm kelimelerin.

Bardaktan boşanırcasınaydı' tam tabiri yüreğimdeki hüzünlerin. Bardaktan boşanırcasına yalnızlık; sırılsıklam bir gece ayazı ve gözlerinin yüreğime kurduğu pusudan kurtulmak içindi nefes nefese sabahları ağırlayışım.

Olağanüstü bir yalnızlık sardı sabahlarımı; gözlerimi yeni güne açma hevesim terk etti beni. Issız bir yerde, kuş uçmaz kervan geçmezlerde bir başına kalmışlık hissine tutuldum. Ve tüm yollarım yokuşa döndü. Akşamlar uzadıkça uzadı; gece yarısı kâbuslarında sahnelenir oldu korkularımın son perdesi. Yaşamak ağır bir yük gibi omuzlarımda; ağırlaştıkça ağırlaştı.

?Umutla bakın yeni güne' tarzında yazılarla karşılaşır oldum sıkça. Avutmacasına okuyordum gazete başlıklarını. İnanmak istiyordum tüm kelime oyunlarına. Ama içimdeki çocuk mu aniden büyümüştü, yok olan inancım mıydı yoksa?
Umudunu yitirmiş bir çoğunluğun farkında olarak mı yazılıyordu bu yazılar?
Yoksa her nasılsa çoğumuzun yüreğinde barınan evcil bir umut kemirgenine karşı açılmış, olağan bir savunma içgüdüsü müydü yapılan?
Kim bilebilir ki?

Ne yazık ki her insan kendi fırtınasının büyüklüğünce hesap edebiliyor hasarını. Ne daha fazla, ne daha az... Yaşadığı yenilgiler kadar tedirgin, kayıpları kadar cimri oluveriyor yaşama...

Olağan bir ayrılık öyküsünden farklıydı acısı bu kez.
Bu kez yüreğimdeki patlamanın sızısı tüm vücuduma yayılmıştı. Önce kan ter içinde kalıyordu bedenim, sonra buz gibi bir titreme... Beynim; su dolu bir kavanozun içinde bir sağa bir sola çırpınır gibiydi adeta.

Yüreğimin çeperine kazınıyordu büyük harflerle ve hayli acıtarak; gidişinden çıkan sonuç ve cevabını asla bilmediğim sorular...

Bedenim, yönetime isyan gösterileri yapan bir eylemde yorgun düşmüştü.
Ve yaşam oyunumu bozan, serseri bir yalnızlığa yazıldı gidişinin öyküsü...