Sessiz Gece

Yine o sessiz gecelerden biri. Yokluğunun dibindeki saatlerin tıkırtısıyla soluk almaya alışmaya çalışıyorum. Akrep ve yelkovanın birbirleriyle yarışlarını izliyorum artık. Yapacak işim kalmadı zaten sen gittikten sonra. Hayattan koptum denemez ama hayatla aynı düzende gidiyorum da denemez.

Aynaya bakıyorum bazen. Her baktığımda senin yokluğunun izlerini görüyorum. Her baktığımda biraz daha derinleşmiş, çoğalmış olarak görüyorum hepsini. O yüzden bıraktım artık aynaya bakmayı. Düşman haline geldi benim için. Sürekli sensizliği hatırlatıyor bana. Neden baktığım her şeyde senin yokluğunu görüyorum ben? Her neyse gittin zaten. Geri döneceksin belki ama o zamana kadar yine de sensizlikle konuşacağım ben, sensizliğin dibine vuracağım gelene kadar ve sen geldiğinde göstereceğim sana sensizlikten kalanları.

Yarın sabaha nasıl uyanacağım acaba diyerek yatıyorum her gece. Hatta bazen yatmıyorum bile. Güneş her doğduğunda evimin sensiz her köşesini aydınlatıyor. Günün ilk ışıklarını sensiz karşılıyorum artık. Sen ise başka bir şehrin sabahında uyanıyorsun bensiz. Bensizliğin sızısı oturuyor belki içine, nefessiz kalıyorsun arada biliyorum. Ben burada tek başıma yaşamıyorum bunları, tek başıma görmüyorum o kötü kabusları. Ama bitecek bu. Senin yüzünü tekrar görüp, tekrar kucaklayacağım seni doya doya hem de. O huzur veren kokun nefesimle yeniden ciğerlerime delecek ve ben bu kokuyu hiç gitmesin diye içimden nefessiz kalana kadar içime çekeceğim. Biliyorum sevgilim bu uzaklık, bu sensizlik sonsuza kadar bitecek. Ama sen gelene kadar ben yine saatle yelkovanın yarışını izleyeceğim. Nefessiz kalmaları yaşayacağım. Sen gelene kadar aynalara küskün kalacağım. Günışığı sensiz köşeleri aydınlatmasın diye perdeleri hiç açmayacağım. Uzaklıklara rağmen sadece içimde yaşadığını, sen gelince sensizlikten kalanları göstereceğim sana. Söz veriyorum canım sensizliği hiç kimseyle paylaşmayacağım...