Sessiz İntihar

Hayat bazen acımasız değil, aslında her zaman öyle. Çektiklerimiz, katlandıklarımız, katlanamadıklarımız.
Hepsi hayatın sınavları. Onun duyguları yok, sen sadece sınavları geçebilirsen kazanırsın. Basit değil yaşamak. Onun için yıpranıyor olamanın bir önemi yok, yapabiliyor olman önemli, ayaklarının üzerinde durabilirsen kazanırsın.

Ama tüm acılara eywallah deriz herşeye rağmen. Hayatın oyununa gelmeyiz. Güçlüyüzde biz, sessizce yıpranıp gülmeye çalışanlar. İşte bazen kazandım dersin. Ama çok yıprandın, normalde deli dolusun, ama sadece dolusun şimdi. Dokunsalar ağlayacaksın ama dokunanın da yok. dokunmazlar yalnız kalırsın. Tek başına yıkılmaz ordu. Ağlamayı unutursun. Kalbini kurutur, yaşadıkların. Hissizleşirsin.

Sonra mı ? sonra bi yaşam şekli bulursun. İçin kanasa da gülmeyi öğrenirsin. Ama normal gülmek değil.
Gülemezsin zaten, sadece ufak bir sahte tebessüm. İçinde kopan fırtınaları saklarsın. O yıkımı dışarı atamazsın, paylaşamazsın sessizce her nasılsın sorusuna, sahte bir tebessümün arkasına saklanmış ve ona yardımcı olan o yalancı kelime " iyiyim" dersin. Onu her söylediğinde, her sahte gülüşlerde, güçlü görünme çabalarında sadece sessizce intihar edersin. Evet iyiyim kelimesi, her sorduklarında anlatmadığın şeylerin boynuna sardığı o urgandır.

İşte artık yaşayan ölüsün. Her gülüşünde sessizce kendini katleden bir ruhsuz. Yaşamak kolay değil, ölüm fani bir tutku. Sen dünya ya değil ruhuna küsmüşsün......