Sevda Yanığı 2

Kalbim her attığında onun adıyla atıyordu diyebilirim.İsmide çok güzeldi benim öncedende sevdiğim bir isimdi.Neyse. Ben ona bağlandıkça hayattan kopmaya başladım ecde okulda bedenim vardı ama ruhum aklım hep onunlaydı. Bir saniye olsun aklımdan çıkaramazdım. Şu an ne yapıyor diye düşünürdüm. Her sabah okulda onun yolunu gözlerdim.Yüzünü gördüğümde dünyalar benim olurdu.Utangaç bir yapım vardı o zaman o yanımdan geçerken başımı yerden kaldıramazdım.Çok defa yanyana geldik gözgöze geldik ama tek bir kelime konuşmadık. Benim ne yapıp edip onunla konuşmam lazımdı. Sevdiğimi söylemesemde nasıl biri olduğunu bilmem lazımdı.
Bir gün bunuda başardım. Sanal ortamda başladı konuşmamız beni tanımadı tabi.Eyvallah dedim insanlıık halidir olur. Aptal gibi yine iyi niyetliydim.Sonra onu tanımaya başladım. Sempatikliği, samimi davranışı çok hoşuma gidiyoru. Onunla konuşurken zamanın nasıl geçtiğini farkında değildim tabi...Bu arada okul hayatımda yerle bir oluyordu.Derslerde başarım gün geçtikçe azalıyordu.Öğretmenlerim bile bana bir şeyler olduğunu farkediyordu.Havadan sudan konuşurken bir gün anlattım birini sevdiğimi.Ama kendisi olduğunu söylemedim. Oda sevmiş zamanında dediğine göre çok sevmiş ama karşı taraf kabul etmemiş.Onunla ilgili her şeyi öğrendiğime inanıyordum artıık. Bir gün arkadaşlarımın (!) etkisiyle söyleedim o kişini kendisi olduğunu.Beklediği bir şeymiş zaten tabi kabul etmedi.Oysa ben sadece o kişi sendin dedim. O bunu teklif olarak anladı ve olmaz dedi.Beğenmemekte değil ama olmaz.Hiç bir şey olmamış gibi davran arkadaş olalım dedi.
Yüreğim kabul edebilir miydi bunu? Bu kadar kolay unutabilir miydi kalbim ? Unutmadıda zaten Okulda ondan kaçar oldum. O ortaya çıktığında ben kayboluyordumArkadaş çevrem (!) beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama nafile. Olmuyordu yapamııyordum işteönceden bilmiyordu kalbimi ama şimdi...