Sevda Yanığı

Hayatın yeni fakına varan bir genç kızın dilinden...
Önceleri karşıma çıkan her insana güvenir, elimden geldiğince ona yakın olmaya çalışır ve sırf bana inansın güvensin diye o kişiye hayatımla ilgili her şeyi anlatırdım. İnsanların arkamdan vuracaklarını, bile bile beni yanlışa sürükleyeceklerini, menfaatleri uğruna benimle arkadaşlık edeceklerini aklıma bile getirmezdim.Yani iyi niyetli saf bir insandım. Daha doğrusu büyük görünsemde küçüktüm. Ve gençliğin beni sürükleyeceği her insanın mutlaka elinden olmadan yapabileceği hataları farkında olmadan bende yaptım.
Sevdim.. Hemde öyle böyle değil. Malum lise dönemi insanın en kritik dönemidir. Arkadaş çevresi olsun, aile ortamı olsun, Aşık olacağı insan olsun. Aileyi seçemez tabi insan o aileye göre yaşamasını onun kurallarına uymayıda bilir.Ben de bunu başardığıma inanırdım.
Beni gerçekten seven ve bana gerçekten değer veren dostluklar kurduğumu sanmıştım.Yanıldığımı ne yazık ki çok geç anladım. Gerçekten hakikatli arkadaşlarımda oldu tabi ama ben başkalarının oyunlarına aldanarak onlara yaklaşmadım bile.
Lisenin ilk yıllarında hayatı normal olarak yaşayan, derdi sınavlardan yüksek not almak (ki bunuda yapardım) ve kafasına uyan dizileri kaçırmamak olan biriydim. Ama o günün geleceğini nerden bilebilirdim.Onu tanıdığım gün daha dün gibi aklımda...Malum bizim günümüz okulda geçtiği için onu tanıdığım ilk yerde okuldu. Doğal olarak okul üniforması vardı üstünde.Başta boş bir heves sanmıştım geçiştirdim öylece. Ama o geçiştirmeme izin vermedi. İlk bakışı hala gözümün önünde...O bana baktıkça ben bağlandım ona. Hemde öyle bağlandımki kopmak hiçte kolay olmadı. Sadece gözler vardı olayda ama kalbimde yüreğimde öyle büyük bir aşk vardı ki... Onun aşkıyla yanıp tutuşan onu bir saniye görmese rahatı bozulan bir kalp vardı bende...

1. BÖLÜM....