Sevdamın Hikâyesi

Sevgili Aşk'a;
Kimi zaman göklere çıkarıyorsun insanı kimi zaman yıkıveriyorsun hayatı birden bire. Benim hayatımı önce darma duman ettin sonra cennete çevirdin.
Bu yaşıma kadar tanımadım seni. Hatta inanmadım varlığına. Ama herkese olduğu gibi benim de karşıma aniden çıktın. Hayattan ümidini kesmiş, yalnız yaşama kararı almış olduğum bir dönemde...
Güzel bir otelin şık lobisinde karşılaştık ilk kez, gülüşünle kalbimi ısıttın, ateşinle yaktın ruhumu. Yine de inanmadım sana. Her görüşümde kalbimin çırpınışını hastalıklı bedenime sordum ruhuma değil. Hâlbuki sen, bu kadar kısa bir sürede tüm hücrelerime girip izleri sildin, ismini kazıdın... Çok zaman sonra fark ettim senin için nefes aldığımı, yürüdüğümü, güldüğümü... Hayatı tekrar kazanmak uğruna verdiğim savaşın tek sebebinin sen olduğunu itiraf etmekle başladım her şeye. Sonra sen nasıl kazıdınsa ismini, görebileceğim her yere ben de bir tek sen okuyasın diye canımı, kanımı, ruhumu kattım bastığım her kaldırım taşına, gözümün değdiği her noktaya. Tükeneceğimi bilsem vazgeçmem ismini haykırmaktan. Öleceksin deseler bırakmam seni. Öyle hapsettin ki beni, sen ya da hiç sen varsan hayat var benim için...
İnsanların ağzında sakız olup değerini yitirmiş o iki kelimenin ne kadar anlamlı olduğunu anlıyorum gözlerinde. Hayatın önemini kavrıyorum sen yokken, yaşamanın ne demek olduğunu. Üşüyorum desen güneş olabilecek kadar güç veriyor varlığın. Bir saniye yanında olabilmek, seninle huzuru paylaşabilmek için dünyayı alt üst edecek kadar cesaret veriyor sevgin. Bu karamsar kalbi her şeye karşı dimdik tutabiliyor, iyileri gösteriyor yüreğin. Sahipsiz bir sandalın sığınabileceği tek liman oluveriyorsun birden bire. Dertlerin doruğa çıktığı, hayatın kopma noktasına geldiği anlarda hıçkıra hıçkıra ağlamam için bir dost omzu... Her umutsuzlukta küçük bir çocuğun gülümsemesiyle karşılayarak tutunacak bir dal oluyorsun bana. Kimsenin kimseyi umursamadığı şu düzende her şeyim oluyorsun birden. Tek kalemde herkesi silen nasırlı yüreğim seninle çocuk oluyor zaman zaman. Yıldızlar kaydığında bir sen düşüyorsun aklıma. Yağmur yağdığında her damlası kulağıma seni fısıldıyor, her bir damla bana seni yansıtıyor. Daha yanından ayrılmadan özlemin yüreğime kar yağdırırken, yokluğunda çığ olup beni de ezip geçiyor. Hiç olmak ne demek gösteriyor bana sensizlik. Hep yaralanmış kalbim tek sana güveniyor. Hayat denilen harpte tek gücünü senden alıyor bu deli yürek. Senin için aynaya bakıyor her sabah. Her aksinde sana bakıyor aslında. Efkârlandığında bir sigara oluyorsun dumanında sevginle. İdeali oluyorsun bir gencin, sağlığı oluyorsun hasta bir bedenin. Kırgın bir gülümseme oluyorsun dudaklarımda, birkaç damla yaşla akıyorsun gözlerimden bazen. Kalemim seni yazıyor her kâğıda, dilim seni söylüyor her cümlede. Rüyalarım oluyorsun kendimde olmadığım uykularımda bile.
Bütün kirli duyguları, bütün kötüleri bırakıp; en saf en masum halimle çıkmak istiyorum karşına. Çarpık ilişkileri çıkarıyorum hayatımdan. Derken ambargolar geliyor üzerime. Prangalar dolanıyor bileklerime. Tüm bunlar yetmezmiş gibi tehditler savruluyor yüreğime. Hepsinin içinde sen sana olan sevdam. Yüreğimin sesini yani seni bana karşı tutuyorlar. Sevdanın ismini acı koyuyorum o zaman. Sevdası uğruna yaşayan benliğimi yok sayıyorum. Herkesin güçlü gördüğü bir insan nasıl zayıf ve çaresiz düşer gösteriyorum cümle âleme. Her şeye rağmen seviyorum demeyi öğretiyorum insanlara. Bütün olumsuzlukları halledip sana döndüğümde beni kabul etmemen ihtimali aklıma geldikçe ruhum bedenimden ayrılıyor sanki. Düşünüyorum gecelerce; fakat bir çıkış yok biliyorum. Sevgim lekelensin istemediğimden boyun eğip kabul ediyorum. Gecenin bir yarısı öldürüyorum kanayan yüreğimi. Kısacık bir yazı yazıyorum sana ?Arama!!!? Oysa haberin yok tüm bunlardan ne kadar kızdın ne kadar kırıldın kim bilir... Ama kendim başa çıkmam lazım güçlü ve sefil düzenle. Zaten senin üzerinde birçok insanın sorumluluğu bir de ben olmaz olamaz.
Amacım bir kez daha kesinleşiyor sensizken. Amacım sensin yeniden. Sensizlikle paylaşıyorum seni tekrar. Sana ulaşma arzumun vazgeçilmez tılsımı ışığım oluyor karartılmış yollarıma.
Başım dimdik çıkıyorum karşılarına her seferinde. Nefret etsinler istiyorum benden sevmesinler beni. Ne kadar acı çektiğimi, yalnızlığımı anlatamam. Sen olsan her şey vız gelir bana; ama yoksun işte.
Büyük savaşlardan çıkıyorum her yanım yara; ama ulaşmışım amacıma. Sığınıyorum yine sana. İçinden ruhumun aktığı yaralarımı bir sen sararsın diye koşuyorum. Yine bir yazı yolluyorum sana. Yanılmıyorum bütün gücümü bana verecek kadar sımsıkı sarılıyorsun. Sormuyorsun terk edişimin sebebini bile. Sıcacık secinle cevap veriyorsun sana susamış her hücreme. Hiçbir şey olmamışçasına karşılıyorsun beni. Aylar sonrasına planlar yapıyorsun yine. Bütün parçalarımı yerine koyuyorsun. Ruhuma tekrar tekrar işliyorsun, nakış gibi ismini o akşam. Nefes almakta zorlandığım dünyayı cennete çeviriyorsun. Hep yanımda oluyorsun destek veriyorsun yetmezmiş gibi. Korkuyorum ama. Çok korkuyorum. Yine prangalar görmekten, ambargolar yaşamaktan, sevgimin kirletilmesinden, sana zarar geleceğinden çok ama çok korkuyorum. Dualar ediyorum sabahlara kadar. Telefonu her kapatışında gitmenden korkuyorum dönmemek üzere. Arkamda kim var paniğini atamıyorum uzun süre. Sensiz yaşıyorum bu gelgitleri yine. Dayanıyor her şeye yüreğim işin ucunda sen olunca. Sabırsızlıkla bekliyorum sana kavuşacağım günü. Bitmek tükenmek bilmiyor zaman. Binlerce kez ölüyorum ve diriliyorum her telefon çalışında. Gece yatarken sen, sabah kalkınca sen yine. İstediğine ulaşmış olmak kamçılıyor bendeki seni. Sen fark etmesen de ben söylemesem de çok büyütmüşüm sevgimi.
Kavuşuyorum sana; ama kısa bir süre sonra yollar giriyor aramıza... İyice kızıyorum o zaman bu hayata. Her şeyi karşıma alıp, sana danışarak çiziyorum geleceğimin yolunu. Şimdi beklemedeyim. Yolum belli, oysa daha yolun başında bile değilim. Yine zaman ve yine acı... nereye kadar sürecek böyle bilmiyorum; lakin senin olduğun her yerde varım ben de bilmeni istiyorum...