Severiz Bilirim ( Abeslik Maratonu)

Büyüyoruz,büyüyoruz hemde inanılmaz bir hızla..
Önce bileklerimizden tutardık birbirimizin,
Adım atabilmek için..
Şimdi ise yüreklerimizden..
Destek vermek adına da değil avuç içlerimize gömmek için ,
Yeşertememek adına..
Çocukken dizlere atılırdı çelmeler,
Artık hayatlara atılıyor..
Yere yüzükoyun uzanmak bedelsiz..
Silerdik birbirimizin gözyaşlarını,
Zehrimizi kusup bir beyaz kefene
Atıp kaçmazdık önüne..
Önceden daha mı cesurduk ne ??
Kimileri konuşurdu,gülüşürdü adı muhabbet olurdu..
Şimdi tebessüm etsem kahkaha attığımı sanıyor önünü göremeyenler..
Bataklık üzerine sivri sineklerimizi avuçlarımızla taşıyoruz..
Kaşıntılarımıza merhem aramak,
Yalnızca daha çok kaşındırıyor çaresizliğimizi..
Değişen dünya da değişmeyenleri ararken,
Her gün biraz daha farklılaşıyoruz aslında..
Satırlarca sayıp sövüyoruz yalnızlıklarımıza,
Ve atılan tüm adımları da aslında kendimiz kesiyoruz..
Kalabalık yalnızlıkları giyinmekte pek moda!!
Sevemiyoruz birebir kendimize benzemeyenleri,
Sonra da monotonluktan şikayet ediyoruz..
Yok yok biz kesinlikle hak ediyoruz..
Beslenmemize dikkat ederken çayı şekersiz içip,
Günlere gittiğimizde boşa gitmesin diye ne var ne yoksa süpürüyoruz,
Nedir bu abeslik..
Zilimizin bir an bile çalmadığından şikayet ederiz,
Ama evdeyken kimse farketmesin diye ışıkları kapatarak otururuz..
En çokta sevmekten yakınırız birbirimizi..
Kimse layıkıyla sevemez bizi,
Biz yüreğimizin kilidini açmaktan aciziz..
Suçu kapıda bekleyenlere atarız..
Işıkları kapalı,Kilitli bir yürekte kalabalıklaşan sevgiler ararız..
Karanlıkta bulamayız..
Suç yine bizde olmaz hiç..
Biz severiz insanları..
Evlerimizden çıkmadan,karşılaşıldığında yön değiştirerek,cümlelerini bende aslında diyerek bölerek..
İnanırım hiç suçumuz olmaz bizim..
Ki biz söz verdik,
Yaratılanı Yaratandan ötürü sevmeye..
Severiz bilirim..