Sevgiliye

Maneviyatta hayat başlamadan bitmiş bizim için. Aciz, çaresiz ve korumasız kalışımız son zamanlarında her dönem darbe yiyen Osmanlı gibi hasta adamdan da öte bir hale sokmuş bizi. Her şey elimizden alınmış: Hisler, duygular, hayaller...Yanı başımızdan ayrılmayan tek şey yalnızlık... Kalp gözüne mil çekmişler. Artık gece gündüz her yer karanlık.Kuşatmışlar etrafı. Âma bırakmak yetmemiş onlara.Evet, sonunda kalp paramparça... Şimdi parçalanan bu kalbin limitini ayrı ayrı alsak toplasak bütünün limitine eşit olur mu acaba