Silinmez Kalemimden Umutsuz Sevdalara

Mutlu olmaya hazır bir yüreğin sızlanmalardan arınmıış hali ile yazma umudu ile;
diye başlarken yazmaya,yarım kalan umutların hıçkırığında boğuldu kalemim.Sebebi vardı,alışmamıştı mutluluk yazmaya.Yeni günlere yeni mutluluklarla başlayan insanları resmetmekten daha zordu mutluluğu yazmak.Resim çizmeyi hiç bilmememe rağmen,mutluluğu yazmak,yazmaya çalışmak daha zordu.Sevdaya dair ne varsa unutmuş,umutsuzluğu yazma yoluna koyulmuştu silinmez kalemim.Silinmez,unutulmaz,susturulamazdı kalemim.Kalemimin susturulamazlığı gücünden değil umutsuzluğumdandı.Çünkü tükenen umutlarımı silinmez kalemimle yazmak alışkanlık olmuştu.Etrafımdaki her süliyet farklı umutlar beslerken ben umutsuzluğu yazmaya adamıştım kalemimi.Elimden geleni değil,yüreğimden geçeni yazıyordum.Yani umut etmek elimde,yüreğimden geçenlere umutlu olmak olası değildi.Küllenen ateşleri damlayan mürekkeple söndürmeye yemin edercesine yazıyordum.Yazdıkçamı umutlar tükeniyor,umutlar tükendikçemi yazıyordum bilinmez ama bilinen;her harf tükenmişliğin bir resim karesi.
Silinmez kalemimden umutsuz sevdalara...