şimdi sen ben olsan...

Yüreğimle aklım arasında kaldım. Bir ses diyor ki git sıkıca sarıl ona, bırakamasın seni bir daha... Canın acıdı ama geçti bak, geri geldi sana. Çok faydası var ya...

İkiye bölündüm sanki kendini bir daha onun ellerine bırakma diyor bir tarafım, harcadı tüm gençliğini... Sonsuza kadar sil onu beyninden! Bugüne kadar kimleyse ona gitsin. Kime aşk dediyse ona söylesin yine. Gözyaşlarınla hatalarını yıkamadın mı? Bundan sonra bu durumu miden kaldırır mı?

Peki ya uykusuz gecelerin, hayata sırt çevirdiğin günlerin? Kim verecek onların hesabını? Bundan sonra yaşayacaklarını söylemiyorum bile... Sence de her şey için çok geç değil mi? Kırık dökük halinle sana bile yetmezken, onu nasıl seveceksin?

Susmuyor içim. Dur diyor! Aşk karın doyurmuyor ki...

Ben olmasam da olursun sen, ama ben bir hayalin enkazından daha kalkamam. Kırılacak bir şey kalmadı artık bende. Bir canım kaldı hayatta, bir de boşa geçen zamanlarım. Kocaman bir boşluk varken yüreğimde, kimseye yürek dolusu bağlanamayacağım.

Bıraktığın gibi değil hiçbir şey... Ben ben değilim artık, aşkım aşk değil. Hayallerim tuzla buz olalı daha çok üşüyorum. Aldığım her nefesten korkar oldum. Bilmiyorum kaç gece ağlayarak uyudum.

Şimdi sana soruyorum...
Sen ben olsaydın sever miydin artık seni?
Hayal kırıkların hala kanatıyorken beni, senin üzerine hayaller kurabilir miydin?

Biliyorum ki iki gün sonra bir başkasına aşk diyebilirsin. Yapabilirsin çünkü bunu. Ama ben kimseye aşk dememeye yemin edeli çok oluyor. Bende öyle bir karanlık var ki tüm dünyayı karartabilirim umutsuzluğumla...

En iyisi sen kendi yolunda yürümeye devam et... Beni baş başa bırak yalnızlığımla...