Siyah

Soğuk ve karanlık bir oda düşünün ve içinde yalnızca sizin bulunduğunuzu bu çokta hatırlamadığınız, bilmediğiniz bir şey değil anımsıyorsunuz hepiniz. Ben şuan ordayım. Sıra bende;

Benim odam farklı gibi, içinde ufacık parmaklıklı bir pencereden gelen cılız ay ışığı yok. Benimkinin kapısı yok. Nerden nasıl ne sebeple düştüğümü bilmediğim bu yerde, ürkekçe duvara yasladığım sırtımdan gelen soğuğun içime işlediğini hissediyorum. Yavaşça yere çöküp siyahları seziyorum. Kendimi karanlıktan, siyahtan göremediğim bu yerde aydınlık verecek bir düğme aramak yerine buraya alışmaya çalışıyorum. Git gide karamsarlaşıyorum siyahlar bedenime saplanıyor birer iğne gibi, acılı sessiz ama çığlık attırıcı...

Ve yalnızlık, bazen yanımda birilerini var gibi hissediyorum öyle seviniyorum ki; siyahlar kızıyor. Haykırırcasına elinden tutmaya çalışıyorum. Tepki karşılık alamayınca yeniliyorum. Sonra anlıyorum onun benim elimden tutması gerektiğini çünkü esiri olmuştum ben artık Siyah'ın...

Siyah'ın öncesinde tüm renkleri oynadığımı düşünüyorum. Bana anlamsızca küstüklerini, gerekçelerini bilmiyorum. Olanları görüyorum. Engel olmaya çalışıyorum. Fakat başaramıyorum...