Sokak Çocukları

Baykuş çığlıkları vardır bu öksüz sokaklarda,dumanlı rüzgar serin eser gecenin karanlığında, puslu caddenin yetim çocukları belirir,titreyen elleri ile çöp tenekelerini karıştırırken. Bir başkadır taş yığınların dan yapılı kent.ürpertir insanı yalnızlığa mahkum sokak lambaları bir başka yanar,alıp başını gidesi gelir insanın, bilemediği umut ışığının sitemi vardır suskun dudaklarında,büyülü gözleri donuk bakar,bir damla yaşa hasrettir çökmüş yanaklar.

Bu sokaklarda elleri nasır tutmuş çarpık bacaklı; ahmetleri, mehmetleri ,alileri tanırım.umursamadan içtikleri izmaritleri birbirine verirken paylaşmanın mutluluğunu yaşarlar,yırtık elbiselerin ceplerindeki kağıt parçaları avutur onları,kaldırım taşlarında,banklarda yatarlar.
Bu kent bizimdir, ya bu çocuklar? Hor görülerek itilmişlerdir işleyecekleri suçların kucağına.zaten bilmezler ki nedir suçluluk duygusu, bildikleri üşümemek ve çöpler den ulaşabildikleri bir lokma yemek.hep görürüz, biliriz,ellerindeki poşetlerden teneffüs ettikleri zehiri,dudak bükerek geçeriz yanlarından,yarım ağız yazık deriz,ayıbı hatayı hep başkalarında ararız.

Gerçek suçlular onlar mıdır acaba?bizlerin hatası yok mudur?olmadık saçmalıklarla harcadıklarını bu çocuklarımıza harcasak;
Ahmetlerin,alilerin,mehmetlerin yüzleri gülse,yarınlara sevecenlikle başkaları,bizler daha anlamlı bakmaz mıyız?

Onlar bizim çocuklarımız artık gecenin karanlığında üşümemek,sıcak bir yuva için hep birlikte onları kucaklayarak ellerini sıkıca tutalım.