Son

Herkesten geriye "kendi" kalmıştı sonunda. Sonsuz boşlukta, karanlıkta, sessizlik. Yalnızca kendi. Yapılacaklar yapılmış, alınacaklar alınmış ve verilecek herşey verilmişti. Verebileceği en son şeyi bile vermişti. Bundan sonraki süreçte yaptıklarından sorumluydu. Olacaklar onun kontrolü dışında gerçekleşecekti. "Sonun başlangıcı" diye düşündü. Şimdi bu toprağın altında seçeneği yoktu. Hüküm verilecekti ve bitecekti. Baştan bilse yada... Biliyordu da neyi degistirmek isterdi acaba? Canının istediklerini şuan nasıl açıklanacaktı? Şuan ona kim yardım edecekti ? En sevdiği, en güvendiği insanlar hep sahneyi. Paranın getirdiği sahtelik (!) Onca çaba verdiği 'parası' peki ? O da kurtaramazdı. Şimdi siyahlar giyen ve yukarıda "en sevdiklerine (!)" ağlayan insanlar da gidince başlayacak olandan korkuyordu. Hesap vermek zordu. Kaçamayacağını hatta bu saklanamayacağını bilmek daha da zordu. Hisleri yoktu aslında tabi ama birşey vardı. His gibi. Sanki pişmanlık gibi. 'Keşke' ile başlayan cümleler geliyordu aklına. Ama fayda yoktu. Yapmamıştı. Hiçbirşey Yapmamıştı sonsuz mutluluk adına. Bugün için yaşamıştı. "Yarına yarın karar veririz" demişti. Artık düşünecek bir yarını yoktu. Az sonradan korkarak yapıyordu soğukta. Sozsuzlukta ne olacaktı ki ? En kötü ne olabilirdi ki ???