Son Bir Nefes

Bulutların feryat, figan yağmuru doğurduğu bu gece,zaman herkes için durmuş ve saatler yalnızca benim için işliyor. Gök kubbede benimle birlikte ellerini açıp tanrıya dua ediyor; sadece bir kez eğil öp alnımdan diye.İliklerime kadar üşüyorum. Beni böylesine üşüten yalnızlık mı yoksa ölüme olan yakınlık mı bilmiyorum.Yağmurun toprakla çiftleşmesinden sonra ki o olağanüstü kokuyu içime çektiğimde , evet ben yaşıyorum diyebildim.Bir daha bunu yaşayamayacak olmam ise yağmura susamış bir çiçeğin solması gibiydi. Aheste aheste yaşarken hayatı, ölümün beni abluka altına alacağını nereden bilebilirdim ki? Şimdi hangi mucize beni avutabilir? Gökyüzü bir çığ gibi üstümden geçerken, bu asude bekleyiş solduruyor bedenimi. Güçsüz ve bitap düşen bu beden, daha ne kadar nefes alıp verir bilmiyorum.Hemde ölüm bu kadar yakınımda iken. Hayat ve ölüm arasında ki Araf da beyhude bekleyişlerdeyim. Ellerimi semaya kaldırıp bir bir yakamozları topluyorum. Bu bekleyişin sonucu apaçık ortada. Ruhum yeni doğmuş bir kuş gibi kanat çırpıyor yüreğimde.Firar etmeye hazırlanırken yüreğimden ona nasıl mani olabilirim ki? Arkama dönüp baktığımda geçmişten bana baki kalan bir avuç nefesti sadece, şimdi ise son bir nefesim kaldı. Öleceğimi bile bile nasıl veririm ki son nefesimi? Bu güne dek hayatın bana sunduklarına razı geldim ama mehtapsız, karanlık bir geceyi hiç düşünmemiştim. Buna henüz hazır değilim. Bu karanlık geceye güneş doğar mı bir daha, doğsada eskisi kadar aydınlatır mı gece mi...Sanırım hayır! Hiç bir güneş benim gecemi aydınlatamaz artık. Önümde karanlık, kasvetli günler ve ölümün emrine amade bekleyişler var. Ölümün soğuk kollarında bir alaz gibi kavrulurken, insan son bir şey istiyor, o da son bir nefes daha....