Son Mektup

Bilmediğim bir anda, bilmediğim bir yerdeyim. Ne yöne baksam, yüzümü nereye çevirsem; yalnızlık ve yabancılıkla dolu. Yürümeye başladım. Ben yürüdükçe sanki etrafta benle yürüyordu. Çünkü bakıyorum da yine yalnızlık yine yabancılık.

Durayım diyorum, korkuyorum... Koşmak istiyorum cesaret edemiyorum. Kısacası ne yapacağımı bilmiyorum.

Birden sen geliyorsun aklıma. Ne oldu da seni hatırladım bilmiyorum. Etrafımdaki her şey yeşil... Gözlerin geliyor galiba aklıma. Çünkü ben senin gözlerine baktığımda hep böyle bir yeri anımsardım. Tabi bilmiyordum o zaman. Bilmiyordum senin yüzünden bu güzelim yerden nefret edeceğimi.

Dağıtmaya çalışıyorum düşüncelerimi. Seni aklımdan çıkarmaya çalışıyorum. Nafile bir çırpınış bu biliyorum. Başaramıyorum bu yüzden. Seni çıkaramıyorum aklımdan. Aksine daha kötü kaptırıyorum düşüncelerimi sana. Ama nedenini bilmiyorum. Of ne zaman çıkacaksın ki aklımdan. Ne zaman unutabileceğim seni.

Söyle ne zaman son bulacak, bu yalnızlık. Belki de hiçbir zaman değil mi? Ah keşke yanıt verebilseydin. Keşke yanımda olsaydın. Sana soracağım o kadar çok şey var ki. Senden almam gereken öyle çok duygum var ki. Ama işte sen yoksun.

Sen olmadığın gibi benimde nerdeyse yok olmama neden oluyordun. Ve işte sonu geliyor içimdeki senin. Artık hayatımda sen diye bir şey olmayacak. Bitirdim, senin beni bitirdiğin gibi içinde. Zorda olsa sonunda fark ettim. Sen oldukça ben, ben olmayacağım hiçbir zaman.

İşte bu son mektup bunu, bunları haykırmak içindi sana. Geçte olsa karar verdim. Sen ve sana ait hiçbir şey için yer yok ne kalbimde, nede hayatımda. Ben senin için olan duygularımı hapsettim denizin en dibine.

Bundan sonra sensiz ve huzurlu bir şekilde yeni bir hayata doğru adım atıyorum. Umarım senle olmadığım kadar mutlu olurum.

HOŞÇA KAL...