Son söz

Ömür çekilirken miadı dolan takvim yapraklarından,umuda asılmış parlamet maviler,ufukta bütün zerzenişleriyle acılara tırmanıyordu.bir hayat perdesi daha kapanırken sahnenin son replikleriyle,yitik bir yalnızlığı cinnetlere taşıyordu.ve ecel ısrarla bu aciz bedene fütursuzca asılıyordu.

Hak savaşçısı,yitirilirken hayatın yekpareliğinden.gitmek lüzum edermiydi.Toprak çekiyordu tenini belli,oysa bu el,bu ayak yorulsa da,yüreği daha vazgeçmemişti,pes etmemişti hayata.Menekşe gözleri,bitirmişti güneşleri,başak tenini kavurdukça,çoğalan sevinçleri taşıyordu,hayat deresinden.Yolunu kesen bu rüzgar,nereye uçuruyrdu iffetli yüreğini.Tüm saflığı ve üryanlığıyla vedaya hazırlanıyordu.Şimdi balkonunda doluşan boynu bükük menekşeleri,suskunlaşıyordu yavaş yavaş,iyiyi ve kötüyü,hayrı ve şerri ayrımlaştıran,insanları sevgiyle pekiştiren bu erdemli kadın,her ekim,zeytin zamanı,etrafında doluşan sevdiklerine dokundukça çoğalırdı nimetleri.Paylaşırdı,zeytini, yağı,saksıdaki çiçkleri.Bonkördü oldukça eli.

Aylardan yine ekmdi.Ürperiyordu dua çıkınıyla dolu kalbi.Ruhuyla anlaşmıştı ölüm.Yoktu artık hayatın geri dönüşü.Son sözü kelime-i şahadetti.son sözü söyledi ve gitti.

Başka dünyalarda doğmaya.
seni seviyorum anneciğim,ruhun şad olsun..