sonbahar

Aylardan Ekim... geldi çattı yine bir sonbahar mevsimi daha...
Benim en sevdiğim mevsimdir.çünkü bende çok güzel duygular uyandırıyor.
O kadar entresan duygular ki bu hissettiklerim her sonbahar geldiğinde
yeniden doğmuş gibi oluyorum.sanki bu yaşıma gelene kadar hiç düşünmediğim,
hiç bilmediğim,hiç tatmadığım duyguları hissediyorum seninle birlikte...
Ama sen her geldiğinde bana yaşama sevinci aşılayıp sonra bir yıl boyunca
hiç gelmemek üzere terk edip gidiyorsun... bir de bana şunu diyorsun
Geliyorum ben sana öğretiyorum neler yapman gerektiğini fakat ben senin
hayatından çıktıktan sonra sen yine eski sen oluyorsun... mutsuz,huzursuz,
üzgün,tatsız tutsuz bir insan oluyorsun...
Ben sana birşeyler katmaya çalışıyorum her seferinde ama hep sen ben gidene
kadar böyle davranıyorsun.Peki ben yokken niye bu şekilde yaşamıyorsun ya da
yaşayamıyorsun diye soruyorsun her zaman ?
Olmuyor ki yapamıyorum...Zorluyorum kendimi ama her zaman bir yerde tükeniyorum.
Öyle bir vakit geliyor ki gücüm kalmıyor.Herşeyi denedim ama sen olmadan olmuyor.
Hep bir eksik kalıyor hayatımda... Nasıl çayın yanında sigara ya da rakının yanında
beyaz peynir misali...Öyle birşey işte sensizlik...
Sen o 3 aylık ömrünü doya doya yaşarken ben kendi ömrümü niye senin gibi
yaşayamıyorum ki? ya da neden yapamıyorum senin yaptığın gibi?
Niye bir fırtına gibi esip ağaçların solan yapraklarını koparıp
onlara yeniden doğma fırsatı veremiyorum? veremem tabi ki!
Çünkü sendeki olan güç bende yok.yaşadıklarım benim hayattaki tutunduğum
dalları hep kırıp geçti de o yüzden... Ama sen bana karşı öyle değilsin
sen,bana tutanacağım bir dal oluyorsun.Benim için elinden gelenin fazlasını
yapıyorsun.Ben seninle öğrendim gülmeyi,yaşamayı,susmayı,ağlamayı,hayatta
kalma savaşını hep sen öğrettin bana.Seni bu yüzden çok seviyorum...
Keşke ömrün benim ömrümle aynı kalsa hiç ayrılmasak !!!
benim bir ömür boyunca sonbaharım olur musun?