Sonbahar Hüzündür

Sonbahar hüzündür tepeden tırnağa.... Dört mevsimin son mevsiminde sonbaharlar sırasını bekler Ağustosun son sıcağında... Son güneşin batışında... Gölgelerin uzayışında...

Sonbahar hüzündür yolcu misali konakladığı yerden toparlanır biriktiği neler varsa... Son hasılatların yapıldığı tarlalardaki kalan ürünlere son dokunuş...Ovalara son bakışlara götürür sonbahar geride kalanlarla beraber...

Yaprakların rüzgar meltemiyle dansının son gösterimi dalında ağacında...Sonbaharla hüzün kapılara dayanır; şairlerin ayrılık mısralarına...Yazılır, hüzün şarkıları güneşin batışında... Eylülle gelen son sıcaklıkla güneşin kaybolan ışığıyla uzayan gölgelerle...

Yaşayan canlılar son parkuru hızlı adımlarla yürür yazın kazandığı bereketle, kışa hazırlanır mekanın harmanında taksimler yapılır çalışan çalışmayana...Yaz kokusu eylüle bırakır, yaprak gazelleriyle...Yapraklar savrulur dalından özgürce düşer ağacın dibine... Sonsuza...Denizlerin dalgası yükselir; yalnız sahile daha hırçın daha görkemli çarpar limana sahilin taşına yosunlara bayram..!

Sonbaharla beraber balıklar yolunu çizer derinliklerde balıkçı oltalarına inat... Gökyüzünün engin maviliği el sallar, bulutların arasında göz bebeklerine...Sonbaharda ayrılıklar dem olur, sabırsız gönüllerde... Söylenmeyen ne varsa dile gelir tamda birlikteliğin ihtiyacının olduğu zamanda... Ayrılık türküleri söylenir bam telinin her teline dokunuşunda... Sonbahar hüzündür yaşattığı yaşattıklarıyla...

Mevsimin son baharı insana yansır ruh dünyasına...Titreyen Kalbine... Savrulan yalnızlığına... Gündüzleri kısa geceler uzun çalar ezanlarla beraber...Yaşlı gözler, gözlerle buluşur söylenmeyen sözlerle kalbe dokunur.

Sonbaharla kainat değişir toprağıyla, suyuyla güneşin azalan ışığıyla gider ilkbaharı bekleyen toprağa...Yeni nevbaharlara selamını gönderir, yerkürenin bekleyişiyle...

Yaprağı olan ağaçta hüzün vardır, eylülün dokunuşunda!
Hüzün vardır insanda, güneşin uzayan kendi gölgesinde!