Tanrım Beni Baştan Yarat

Karanlık gecenin ufkunda,hareket ederken dizlerimin üstünde,titriyordu ellerim.Çıkmıştı kamburum,taşımıyordu artık bu yükü bedenim.

Yavaş yavaş sürükleniyordum,ışığa doğru,ama o ışık hep uzaktaydı.Yavaşlamıştı,ömrümün çark'ı,dişlerinde gıcırtı vardı.Ne kadar yağlasam,o ses kesilmiyordu.Yıpranmıştı,mümkün değildi tamiri ömrün.Her uzuvda,bir arıza vardı.Hepsi tekliyordu.Yaş belli ki,ömrün sonunda son çentikteydi.Her aldığım nefes,damarlarımda bir var,bir yok gibiydi.Sürüklüyordu zaman artık beni toprağa,tuttuğum her kök,elimde kalırken,köpük bile yoktu sarılacak.

Kayıp gidiyordum yavaş yavaş yokluğa.Eyvah!ne yer kalmıştı,ne zaman.Son an.Ellerim açılırken havaya,bir ümitle yalvarırım Tanrıya.Ben geliyorum yanına Yarab,beni baştan yarat.